Ντίνος ο ....ερωτήλος!

Ο Ντίνος λοιπόν. Ο γλύκας της παρέας. Ένα ευαίσθητο και αγαπητό παιδί που κυριολεκτικά οι πιο πολλοί τον νιώθουμε σαν αδελφό μας. Ο Ντίνος έχει περάσει πολλά στη ζωή του και αυτό τον έχει μάθει να στέκεται στα πόδια του και να επιβιώνει μόνος του από πολύ μικρός. Ξέρω ότι μόνο και μόνο που το γράφω αυτό είναι σημαντικό για αυτόν. Αλλά είναι μόνο η αλήθεια. Ξεροκέφαλος και νευριάρης καμιά φορά αλλά με μεγάλο φόρτε στις γυναίκες. Πάντα εκεί τα κατάφερνε καλά. Είχε το τρόπο να τις μαγεύει. Ποτέ του δεν ήταν αισχρός αν και το σεξ ήταν συνέχεια στο μυαλό του, όπως και όλων μας άλλωστε. Ο Ντίνος είχε ένα τρόπο να είναι πάντα ρομαντικός. Ακόμα και όταν έκανε ξεπέτες. Έφτιαχνε πάντα τη σωστή ατμόσφαιρα. Από μικρός στο δίσκο, του άρεσε η επαφή με το κόσμο και ειδικά με τις όμορφες αιθέριες υπάρξεις τουριστικών περιοχών τις καλοκαιρινές περιόδους. Νομίζω ότι το πιάσαμε όλοι το υπονοούμενο, δεν χρειάζεται να γίνω πιο αισχρός. Αυτή η γλυκιά φατσούλα και αυτά τα καστανό πράσινα μάτια σε κάνουν να μη κρατάς καμιά κακία. Ένα πράγμα δεν θα του συγχωρέσω ποτέ. Εκείνα τα πρωινά που ερχόταν και με ξυπνούσε με βάναυσους τρόπους και μου έκανε αναπαραστάσεις για το τι είχε κάνει το πρωί με την «αγάπη του». Οι αναπαραστάσεις γίνονταν πάνω μου βέβαια. «Και της έπιασα το μπούτι σιγά σιγά έτσι» και έπιανε το δικό μου. Άστο μπούτι μου ρε ανώμαλε έλεγα εγώ! Και αυτός γελούσε λες και πάθαινε αναρρόφηση και μου έδινε το χέρι του για να «κολλήσουμε» και καλά όλα καλά. Το πιο χαρακτηριστικό του Ντίνου είναι η υπερβολή του. Πάντα είχε τη τάση να μεγαλώνει ή να μικραίνει τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω στο 30%. Δεν ήταν ποτέ ψεύτης, απλώς θα τον έλεγα λίγο υπερβολικό. Πόσο λίγο; Γύρω στο 30%. Χαρακτηριστική η ατάκα του για ένα βιτσιρέλο κανονικού μεγέθους το οποίο χαρακτήρισε μεγαλύτερο και από τη ένωση της δικής του αγκαλιά με του Πάνου. Πάντα επέμενε για ένα εστιατόριο που είχε κάτι πιάτα γιαουρτλού...να ,με το συμπάθιο. Πόσο είναι το να; Το αφήνω στη φαντασίας σας.