Τάσος...όταν η τρέλα πάει και Βουνό και Θάλασσα...

Ο Τάσος είναι θεμελιώδης κρίκος της παρέας. Αρχικά να πω την αλήθεια τον αντιπαθούσα ταμάλα και τον θεωρούσα ταμαλά(κα). Τον θεωρούσα λίγο φευγάτο, τρελό. Δεν φανταζόμουν ότι σε λίγα χρόνια αυτή του τη τρέλα θα τη λατρεύαμε όλοι και θα μας ήταν απαραίτητη. Ο Τάσος μας, γρήγορα παθιάστηκε με την ιδέα του λουλά οπότε και ανέλαβε να αποκτήσει η παρέα έναν. Έγινε το σήμα κατατεθέν μας. Όπου πηγαίναμε παίρναμε και το λουλά μαζί μας. Δε με πιστεύεται; Πάντα μες στη σχολική του τσάντα κάτι προεξείχε, ήταν ο λουλάς. Στο σχολείο πίσω από το γυμναστήριο, μέσα σε ιστιοπλοϊκά σκάφη, μέσα στο Λατώ και το Λυσσός, σε όλα τα σπίτια, σε εκδρομές, στους δρόμους...παντού. Η κατάστασή μας είχε ξεφύγει εκτός ορίων αλλά, μας άρεσε. Ο Τάσος λοιπόν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπάει τη ζωή και την ελευθερία. Λατρεύει τις γυναίκες και γενικώς από τότε που τον θυμάμαι, θέλει να πάει να κάτσει σε ένα λιβάδι. Γιατί; Έτσι! Η απάντηση απλή. Τάσος! Χαραγμένες στο μυαλό μου, είναι οι ερωτήσεις που μας έκανε τα πρωινά τότε στο σχολείο. Ερχόταν και σου έλεγε. «Το κουνέλι εκ καπέλις το τρως;» και έφευγε! Μετά από λίγο ξαναεμφανιζόταν και ρωτούσε «το μακαρονάκι το κοφτό με τη μπεσαμέλ από πάνω το γουστάρεις;» και κατευθείαν εξαφανιζόταν. Βέβαια και τα γνωστά παραληρήματα του, μου έχουν μείνει στο μυαλό. Μήπως φαντάζεστε γιατί συνέχεια έλεγε «Έλα Παυλί!»; Και για να σας αποτελειώσω ένα τελευταίο. «Άμποξέτο χαλαρά πνίξ τη κουκουβάγια, και αμαλάχι τράβα και το σύρτι!» Όπως καταλαβαίνετε μια τέτοια προσωπικότητα είναι δύσκολο να αποτυπωθεί στο χαρτί. Το μόνο που σας εύχομαι είναι να έχετε και εσείς ένα Τάσο στη παρέα σας και να σας δίνει λίγο από τη τρέλα του. Βέβαια αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση με το Τάσο ήταν ότι ενώ είναι πολύ φευγάτος γενικώς έχει ήθος. Για αυτόν η φιλία σημαίνει πολλά. Είναι ψυχούλα. Για παράδειγμα με την ίδια ευκολία που θα αδειάσει το ψυγείο σου, με την ίδια ευκολία θα αδειάσει και το δικό του για σένα. Αν του ζητήσεις δανεικά, σίγουρα θα σου δώσει κι αν δεν έχει θα βρει από αλλού. Το μόνο πράγμα που δεν θα σου δανείσει ποτέ ο Τάσος είναι η γυναίκα του, η το κοριτσάκι του όπως του αρέσει του ίδιου να λέει. Θυμίζει αρσενικό παλιάς εποχής. Τότε που οι άντρες ήταν αφέντες και οι γυναίκες απλά υπηρετούσαν. Όπως ο ίδιος λέει, θεωρεί τον εαυτό του τον ωραιότερο άντρα του κόσμου. Τώρα αν διάβαζε αυτά που γράφω σίγουρα θα γελούσε θριαμβευτικά. Και θα φώναζε «τι λέει ο φλώρος;». Μέσα στο παραλήρημα μου όμως χάθηκα πάλι, ο Νίκος μου το λέει συχνά αυτό, λέει ότι είμαι ο άνθρωπος που πάντα έχει κάτι να πει! Τέλος πάντων, συνεχίζω την ιστορία μου λοιπόν. Ο Τάσος μόλις είχε ανάψει το λουλά και τα πρώτα μπουκάλια μαυροδάφνη είχαν ανοίξει. Η κρύα κιθάρα περίμενε υπομονετικά δίπλα στο τζάκι τα δάχτυλα του Νίκου να τη ζεστάνουν και οι πρώτες ζαλάδες δεν άργησαν να φτάσουν. Τότε ο Ντίνος άρχισε τις ιστορίες «Θυμάσαι πριν κάμποσους μήνες, το καλοκαίρι, που ξερνοβολούσα στα χέρια σου Πετρί έξω από ένα κλαμπ στο Πλατανιά;» Είχαμε πιει πολλές τεκίλες αλλά ειδικά ο Ντίνος...κουδούνι. Του κρατούσα εγώ το κούτελο και να αυτός εμετούς. Αηδία σκέτη. Μετά από αυτό έγινε αλλεργικός στη τεκίλα. Βγάζει λέει σπυράκια.