Τρίτη, Αυγούστου 06, 2013

Οι Φίλοι της πέτρας και της Άμμου


Την ιστορία αυτή την βρήκα σε αυτό το site:http://enallaktikidrasi.com/2013/08/grapse-to-kalo-stin-petra-kai-to-kako-stin-ammo/

Μου θύμισε πολύ κάποιες από εδώ και το δανείστηκα. Στα φιλαράκια της πέτρας λοιπόν!

Π.


Είναι η ιστορία δυο φίλων που περπατούν στην έρημο.Κάποια στιγμή τσακώθηκαν κ ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί κ ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε,έγραψε πάνω σε μια πέτρα: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει κ στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή,τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο κ τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί? Ο άλλος φίλος απάντησε: «όταν κάποιος μας πληγώνει, το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι γράφαμε τις πληγές στην πέτρα κ τα ευεργετήματα στην άμμο! Θα συνεχίσουμε έτσι; Δεν συμφέρει! Η μνησικακία δηλητηριάζει πρώτα εμάς! Αργά και σταθερά ποτίζει κάθε κύτταρο της ύπαρξής μας, ώσπου μια μέρα ξυπνάμε και δεν είμαστε εμείς, παρά κάποιος άλλος, τόσο ξένος από τον Εαυτό μας.


Τρίτη, Ιουλίου 16, 2013

Να ψάχνεις
να μη σταματάς
μες στον αφρό τον άσπρο
να ψάχνεις
και να μη κοιτάς ποτέ το πάνω πάνω

Να βρίσκεις ποια είναι η αφορμή
στο δάκρυ που κυλάει
και ποια αιτία έκανε το στόμα να γελάει

Να προχωράς,όχι σκυφτός...
στο δρόμο της ζωής σου
ναχεις τα μάτια ανοιχτά
καρδιά συμμαζεμένη
να δίνεις... μα να μη ξεχνάς ποτέ να περιμένεις




Σάββατο, Απριλίου 20, 2013

Η αμυγδαλιά του Καρυωτάκη και το δεντράκι μου......


Κ.Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ


Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...





Π.Κ.ΛΙΟΝΑΚΗΣ

Από σένα μεγάλε και ένδοξε Ποιητή
ιδανεικό Αυτόχειρα σε λένε μερικοί
τη μηγδαλιά που φύτρωσε στο κήπο σου διαβάζω
και δέντρο εγώ παρόμοι πηγαίνω κι αγοράζω

Του Ιούδα το δεντράκι το μικρό 
φύτεψα με το χέρι μου και ήτανε γυμνό
πότισε το χώμα μου ο πόνος και ο φόβος 
σα μιλήσε κι ο πιο μικρός του δέρματός μου ο πόρος

Είπα, χώμα του κήπου τούτου εδώ δέξου το το δεντράκι
και στη σκιά του κάποτε να νιώσουν το αεράκι
απόγονοι απ΄το αίμα μου να νιώσουν τη ψυχή μου
να βρίσκουνε παρηγοριά από τη θύμησή μου

Με ευλάβεια τους στίχους σου σαν συνταγή κρατάω
Κάθε πρωί όπως κι εσύ κοντά του γονατίζω
και με νερό και δάκρυα συνέχεια το ποτίζω
αχ το δεντράκι το μικρό μα ΠΟΣΟ το πονάω...

όπως κι εσύ κι εγώ φτωχός........του έχω αγάπη τόση.....







Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2013

Θέλω να θυμηθώ ποιος είμαι….


Θέλω να θυμηθώ ποιος είμαι….

Τι είμαι, και πως έφτασα εδώ; Φταίει το σύστημα για τις ανασφάλειες που νιώθω, η κούραση επειδή δεν έχω πάρε άδεια τόσο πολύ καιρό; Μήπως το ότι κι εδώ μέσα ισιώνουμε τα στραβά όπως όλη η χώρα. Καλά το λέγαν οι παλιοί….ή στραβός είναι ο γιαλός…..ή στραβά αρμενίζουμε! Ίσως πάλι φταίει η αλλαγή του χρόνου που όλοι αρχίσουμε να κάνουμε απολογισμό και επαναπρογραμματισμό.

Ποιος είμαι…… που είναι οι δυνάμεις μου, πνευματικές και σωματικές;

Σκύβω σιγά, αργά και μαζεύω ένα ένα τα μικρά μου κομμάτια ακόμα κι αν η μέση μου πονάει σε κάθε μου σκύψιμο, ακόμα κι αν τα πόδια μου είναι πρησμένα ακόμα κι αν η ψυχή μου χύνεται λίγο λίγο και έτσι χρωματιστή και υγρή να στάζει από το μέτωπό μου θυμίζοντας μου τα όνειρά μου.

Θέλω να αγκαλιάζω την οικογένεια μου πιο συχνά και να γελάμε τόσο πολύ που να πονούν τα μαγουλά μας, θέλω να σφίξω τη γυναίκα μου τόσο πολύ που να ρουφάω κάθε της ανάσα. Θέλω να τραγουδήσω με τους φίλους μου δυνατά που να μας ακούσει όλη η γειτονιά. Θέλω να θυμηθώ ποιος είμαι….θέλω να ακούω Χαρούλα και να δυναμώνω το ράδιο όταν ακούω το «να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει…», να ξεχνιέμαι στις χαραυγιές του Χαρούλη ξανά και ξανά….. να γεμίσω πάλι με κείμενα το blog μου, να παίξω μουσική, να γευτώ, να μυρίσω, να ακουμπήσω, να διδάξω και να διδαχτώ …..

Θέλω να θυμηθώ ποιος είμαι…..ακόμα κι αν χρειάζεται λοτούς μην ξαναφάω. Ποιος είμαι λοιπόν; Τι είμαι; 

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2012

Τα αντί- γενέθλια

Ταχυδρόμεεεε,ταχυδρόμεεεε μια κουκουβάγια ήρθε χτες στο σπίτι μου
και μου είπε μια ιστορία…
(Κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα πουλιά Πέτρο, όποτε θέλουν να σου πουν
κάτι χάνουν το δρόμο τους και έρχονται σε εμένα…αμάν…)
Θυμάσαι το μικρό Κωστάκι που είχε αναφερθεί σε προηγούμενη
ιστορία? Ε για αυτόν ήθελε να μου μιλήσει. Παραξενεύτηκα να σου πω
την αλήθεια αλλά είπα κάπου θα καταλήξει ας μη το ζορίσω..
Γιόρταζε τα 18α γενέθλιά του.. Μέρες πριν τους είχε ζαλίσει όλους, είναι
δυνατόν; Ενηλικίωση είναι αυτή…ΚΑΤΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ έπρεπε να γίνει.
Οργάνωνε πάρτυ με τα όλα του, ποτάκια, φαγητά(τα απαραίτητα
ξηροκάρπια πατατάκια και δε συμμαζεύεται) και φυσικά μουσική.. Είχε
πει και σε ένα φίλο του που’χε τα κονέ να βοηθήσει σε αυτό το
θέμα…οργανωμένα όλα τέλεια…θα’χε κοντά του το κορίτσι του και
φίλους αγαπημένους. Οι γονείς του; Μπα…σε μια τέτοια στιγμή και
ειδικά τη σημερινή μέρα τοχε αποφασίσει θα τον γιόρταζαν νωρίς και
μετά θα έφευγαν, το σπίτι στη διάθεσή του ήθελε να έχει.
Την παραμονή των γενεθλίων του το απόγευμα σχολνώντας από το
φροντιστήριο είχε ένα περίεργο τηλεφώνημα, κανονικά δεν θα έδινε
σημασία αλλά…είπαμε την επόμενη ήταν τα γενέθλιά του. Τον πήρε ένας
τύπος και του είπε τα εξής: Αύριο θα ξεκινήσει χάλια η μέρα σου.. να
είσαι σίγουρος για αυτό, να θυμάσαι όμως ότι την ιστορία την γράφουμε
μόνοι μας.
Και το έκλεισε.. όχι πες μου…τι θα σκεφτόσουν εσύ?
Πήρε τηλέφωνο τον κολλητό του να το συζητήσουν, τον δούλευε εκείνος,
μίλησε στο κορίτσι, ίδια αντιμετώπιση. Προβληματισμένος γύρισε σπίτι
του. Ο πατέρας του αμέσως κατάλαβε ότι κάτι είχε…του άφησε χρόνο
και ο μικρός όταν οι υπόλοιποι είχαν κοιμηθεί του μίλησε για το
τηλεφώνημα που τον προβλημάτιζε.
-Γιατί σε πείραξε τόσο? Ρώτησε εκείνος
-Γιατί; Μα γιατί αύριο θα γίνω 18,σημαντική μέρα για εμένα
-Ε και?
Δε περίμενε να μη καταλάβει…
Αντέδρασε άσχημα ο μικρός και έκανε να φύγει, όμως ο πατέρας του τον
σταμάτησε.. και άρχισε να του λέει για τα δικά του
30α γενέθλια…σημαντική ημέρα και εκείνη, το ήξερε ο μικρός μα δεν
ήξερε γιατί….δεν ήξερε καν αν τα είχε γιορτάσει ο πατέρας του εκείνη
την ημέρα ή άλλη…..
Αφού μίλησαν και ηρέμησε κάπως πήγε για ύπνο…Θα με ρωτήσεις τι
έγινε τελικά στα γενέθλιά?
Η κουκουβάγια μου είπε ότι την υπόλοιπη ιστορία θα την γράψεις εσύ,
μου είπε ότι το γράμμα που μετέφερε κόπηκε λίγο πριν τελειώσει και ότι
μόνο εσύ έχεις το υπόλοιπο κομμάτι. Την ρώτησα γιατί ήρθε σε μένα και
μου είπε ότι το κομμάτι που λείπει θες βοήθεια για να το βρεις…..και ότι
Είτε γενέθλια είτε αντί- γενέθλια γίνουν δε θα πρέπει να ξεχνάς ότι
είμαστε εδώ…μπορεί να μιλάμε απότομα, μπορεί να γελάμε ή να κλαίμε
ή να φωνάζουμε, μπορεί να σε αγκαλιάζουμε ή να απομακρυνόμαστε μα
ότι σε αγαπάμε το ξέρεις καλά…
Ζήτω τα αντί-γενέθλια λοιπόν φίλε μου Τζεντάι…..
Η ιστορία γράφεται από σένα... :)

Υ.Γ η ιστορία βρήκε τον μοναδικό παραλήπτη της πάνω στην ώρα..κι όλα πήγαν καλά..οι υπόλοιποι που θα το διαβάσετε κρατήστε την τελευταία φράση....Η ιστορία γράφεται από εμάς...και όπως λέει το καλό μου φιλαράκι : Το όνειρο λέγεται ζωή κι εμείς το κάνουμε άσχημο ή όμορφο θα τα καταφέρουμε!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2012


Ψάχνω να γράψω…
ψάχνω να βρω τον τρόπο μα δε μπορώ…
Έχουν κολλήσει τα δάχτυλα μου στις ίδιες λέξεις
Ψάχνω τον τρόπο να πάρουν μορφή οι σκέψεις μου
Ψάχνω κάτι να ξεσπάσω, κάτι να χαλαρώσω, κάτι να ηρεμήσω
Κάτι να με κάνει να γελάσω ή να κλάψω δυνατά…
Κάτι να με τραβήξει, κάτι να με παρασύρει, κάτι να μου δώσει χρώμα
ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΙΑΣΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΕΘΩ…..
Ξεχνάω….. (ελπίζω πάντα να είναι για λίγο και να συνέρχομαι)
Έχει γίνει όμως δύσκολο το να θυμάμαι…… και ακόμα είναι…

Προσπαθώ να πιαστώ στις στιγμές
Μα ξεχνάω τα πρόσωπα….

Πολλά θα ήταν αλλιώς αν δεν υπήρχαν……

Εκείνοι που με ακούν πάντα με προσοχή
που έχουν πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή
που μου θυμίζουν τι έχω περάσει
που ποτέ δε με έκαναν να νιώσω άβολα
που ποτέ δε με πίεσαν




Σάββατο, Ιουλίου 28, 2012

Τελικά....ξέρεις από Βέσπα;


Δεν ξέρω πότε πρωτοέκανα αυτή τη σκέψη, ούτε ξέρω αν έγινε στα αλήθεια ή είναι απλά στη φαντασία μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι την πρώτη φορά που έγινε ήταν λες και ήξερα που να πάω και τι να περιμένω. Ας περάσουμε όμως στην αφήγηση……

Φθινόπωρο (τι άλλο θα ήταν;) Αφού κοίταξα τον καθρέφτη, έβαλα λίγο ζελέ στα δάκτυλά μου έβρεξα τα χέρια μου και το πέρασα πάνω από τα μαλλιά μου…..πάλι δε στρώνουν γαμώτο. Μια ψεκασιά από την αγαπημένη μου κολόνια από το μαύρο μπουκαλάκι του bodyshop, δώρο γενεθλίων. Φοράω ένα κυπαρισί φούτερ τζιν στενό και γκρι ορειβατικά μποτάκια. Ανοίγω τη γκαρνταρόμπα και ξεκρεμάω το κοτλέ μαύρο μπουφάν με τη γούνινη επένδυση. Κατεβαίνω τη σκάλα προς το υπόγειο και με περιμένει εκεί. Πράσινο, καθαρό. Το diaki μου. Το πρώτο μου μηχανάκι. Στα μάτια μου φαντάζει πύραυλος. Έχω αυτή τη μανία να δένομαι με τα αγαπημένα μου αντικείμενα. Τους δίνω χαρακτήρα και ψυχή. Το μικρό μου αυτόματο ήταν ένας έφηβος όπως κι εμένα. Πάτησα τη μίζα και αμέσως μύρισα το λάδι από την εξάτμιση. Δυο μικρές γκαζιές και έφυγε νευρικά! Τελικές δεν είχε πάνω από 60 αλλά…..πολύ νεύρο… είπαμε έφηβος κι αυτός. Έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου από το τσαντάκι στη μέση και το γύρισα προς τον αριστερό μου γοφό. Μόδα κι αυτή! Η διαδρομή ήσυχη, αυτός ο συνδυασμός φθινοπώρου με ήλιο πάντα μου άρεσε. Καταβαίνοντας το δρόμο της Χαλέπας χάζευα το ρολόι της Ευαγγελίστριας….πάντα αυτά τα δέκα λεπτά που πήγαινε μπροστά με έκαναν να γελάω. Στο φανάρι στα μπάνια χάζεψα τη θάλασσα στα δεξιά μου. Προβατάκια μου τα έχει πει ο Νίκος…. Είναι όταν τα κύματα είναι μικρά και ανήσυχα. Παρόλο που έχει ήλιο ανατρίχιασα μέσα στο ζεστό μου μπουφάν. Το αστικό λεωφορείο ήταν μπροστά μου…. η μυρωδιά του σε συνδυασμό με τη ζέστη της εξάτμισης είναι ακόμα στο μυαλό μου. Μετά από λίγο έφτασα στη Κοραή. Έναν δρόμο που δεν θυμάμαι με τις καλύτερες αναμνήσεις. Εκεί πήγα νηπιαγωγείο, δημοτικό και Γυμνάσιο. Εκεί την είδα και πρώτη φορά και κόλλησα. Εκεί είχα παίξει μπουγέλο πολλές φορές, εκεί είχα νιώσει καλά και άσχημα. Μόλις έφτασα στο σημείο «εκεί δίπλα στο περίπτερο στις κίτρινες μπάρες» έβαλα διπλόστεκα και χαλάρωσα πάνω στο μικρό σελάκι μου. Χάζευα τριγύρω και απλά περίμενα. Δεν ήξερα τι θα συμβεί απλά ότι ΚΑΤΙ θα συμβεί. Σιγά σιγά παρατήρησα ότι δεν υπήρχε κανένας τριγύρω. Ο δρόμος της οδού Δημοκρατίας άδειασε από αυτοκίνητα. Το προαύλιο στο σχολείο απέναντί μου κι αυτό άδειο!

Τότε ένας σταθερός ήχος κινητήρα ακούστηκε. Δυο μαρσαρισιές χαλαρές συμπλήρωσαν τον χαλαρό κατά τα άλλα ήχο του τετράχρονου κινητήρα. Είδα μια φιγούρα γνωστή πάνω σε ένα μαύρο παπάκι να έρχεται προς το μέρος μου. Άραγε αυτόν να πρέπει να συναντήσω; Φοράει μαύρα γυαλιά ηλίου, γκρι πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Κοιτάω καλύτερα……δεν είναι δυνατό.
-Γεια σου Πέτρο, μου λέει
-Δεν μπορεί…..εσύ είσαι….
-Εγώ είμαι εσύ στο μέλλον. Μην ανησυχείς κι εγώ πριν μερικά χρόνια την ίδια αντίδραση με εσένα είχα, είπε χαμογελώντας επιδεικτικά.
-Πριν πόσα Χρόνια; Δυστυχώς είναι κάτι που δεν πρέπει να σου απαντήσω.
-Και τι νόημα έχει αυτή η συνάντηση λοιπόν;
- Από ότι μου είχε πει ο μεγαλύτερός μου όταν ήμουν στη θέση σου έχεις δικαίωμα να μου κάνει ΜΟΝΟ μία ερώτηση για το μέλλον, κι εγώ, θα σου απαντήσω.
-Εσύ την έκανες την ερώτηση τότε;
-Ναι φίλε μου…..την έκανα!! Πριν συνεχίσουμε όμως…σε παρακαλώ μπορώ να δω το diaki μου;;;
Και τότε έτρεξε κατά πάνω του σαν μικρό παιδί που βρήκε το παιχνίδι του. Σχεδόν δάκρυσε στη θέα του. Του χάιδεψε την ατέλεια που είχε στο τιμόνι μετά τη σέλα και με μια κίνηση έβαλε μπροστά και άρχισε τις σβούρες!!! Ανεβοκατέβαινε πεζοδρόμιο και φώναζε με χαρά! Εγώ πλησίασα το παπάκι……δεν είχα ξαναδεί παρόμοιο. Τι ήταν; Honda Supra ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ.ΚΑΛΟ Ε; Φώναξε ο μεγαλύτερος Πέτρος. Θα σου έλεγα να το κάνεις βόλτα αλλά δεν ξέρεις με ταχύτητες. Τον κοίταξα έτοιμος να πω ότι ξέρω….αλλά ας μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Αφού πάρκαρε μπροστά μου με φοβερή δεξιοτεχνία μου λέει:
-Δεν νομίζω όσο μιλάμε να κάθομαι πάνω του. Μου έλειψε το μικρό μου.
-Ε καλά….έχεις καλύτερο.
-Μην βιάζεσαι…μια μέρα θα καταλάβεις. Λοιπόν έτοιμος για την ερώτησή σου;
-Αφού τη ξέρεις πες μου κατευθείαν την απάντηση.
-Είπαμε ΟΧΙ ζαβολιές…λοιπόν ακούω.
-Εκείνη…θα γίνει ποτέ δικιά μου;
-Ναι, θα γίνει. Μάλιστα σήμερα έχουμε ραντεβού να πάμε βόλτες με το μηχανάκι.
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ένιωθα ένα μούδιασμα.
-Δηλαδή θα….
-Είπαμε…..μια ερώτηση. Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε.
-……. Μάλλον……γεια σου λοιπόν
           
            Ξαφνικά όμως εκεί που είχαμε αρχίσει να ανάβουμε τις μηχανές μας…..είδαμε το αυτοκίνητο του μπαμπά να μας πλησίαζε.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ! Φώναξε ο μεγαλύτερος Πέτρος και γύρισε το κλειδί του Supra. Περιμέναμε και οι δύο με απορία. Το πράσινο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μας και από μέσα βγήκε ο πιο μεγάλος Πέτρος. Είχε γένια και αραιά μαλλιά. Φορούσε ένα κασκόλ, ένα καφέ πουλόβερ και ένα φαρδύ μαύρο παντελόνι με τσέπες. Μέσα από το αυτοκίνητο ακουγόντουσαν κρητικά κάτι που έκανε εμένα και τον Πέτρο με το supra να κοιταχτούμε με απορία και να σμίξουμε τα φρύδια μας. Ακούμπησε τον Αγκόνα του  στην ανοιχτή πόρτα και είπε.

-Δεν με περιμένατε ε;
-Η αλήθεια είναι ότι δεν σε περίμενα! Είπε ο Πέτρος πάνω από το παπί. Εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου που είχα παπάκι και ήξερα να οδηγώ αυτοκίνητο. Κι αυτός ο Πέτρος πήγε κοντά στο σκουτεράκι μου και αναστέναξε.
-Αχχχχ μεγάλο λάθος που το δώσαμε….. όπου το δω θα το ξαναπάρω μόνο και μόνο για να το βλέπω.
Ο Πέτρος με το παπί κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
-Λοιπόν, ας μη χάνουμε άλλο χρόνο! Συνέχισε ο μεγάλος πλέον Πέτρος.
-Σε ακούω ερωτιάρη. Βάλε σέλα στο παπί και κάνε την ερώτησή σου.
-Δηλαδή δεν σταματάει σε μένα ε;
-Από ότι βλέπεις όχι φίλε Πέτρο, λοιπόν ακούω.
-Η μοναξιά είναι αφόρητο πράγμα. Πες μου, έχω φίλους αληθινούς;
-Είσαι πολύ τυχερούς! Θα γνωρίσεις ανθρώπους που θα σου σημαδέψουν τη ζωή και θα περάσετε ζάχαρη!
Το συνοφρυωμένο ύφος του μεσαίου Πέτρου έγινε ένα λαμπερό χαμόγελο. Με προβλημάτισε κι εμένα αφού από φίλους άλλο τίποτα. Όλη μέρα μπάνια, βόλτες, τηλέφωνα εξάλλου το παρεάκι ήταν αχώριστο! Γιατί μιλούσε άραγε για μοναξιά;

            Τη σκέψη μου διέκοψε μια επίμονη κορναρισιά. Και οι τρεις μονομιάς γυρίσαμε το κεφάλι μας στο δρόμο. Τότε ο Πέτρος με το αυτοκίνητο φώναξε «ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ….ΚΑΜΠΡΙΟ;;;; ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!»

            Λίγο πιο γεροδεμένος εμφανώς μεγαλύτερος με ξυρισμένο κεφάλι και γένια λίγων ημερών και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που μας έκανε επίδειξη πάρκαρε διαγώνια μπροστά μας. Με ένα σάλτο βγήκε από το αυτοκίνητο. Φορούσε ένα χακί στρατιωτικό μπουφανάκι και τζιν.
-Πως σας φαίνεται; Ρώτησε με καμάρι
-Όλοι το επεξεργαζόντουσαν με θαυμασμό. Όλοι είχαμε το ίδιο γούστο οπότε δεν ήταν δύσκολο να ενθουσιαστούμε. Ομαδική παράκρουση πάθαμε για την ακρίβεια. Όσο εμείς το χαζεύαμε πήγε και αυτός και χάιδεψε τη σέλα του dio. Μας αρέσουν οι ιεροτελεστίες. Παιδιά αλήθεια σας λέω, φοβερή ιστορία το πώς βρέθηκε στα χέρια μας αυτό το αμάξι. Αλλά δεν θέλω να σας χαλάσω την εμπειρία. Όταν έρθει η ώρα θα την ζήσετε μόνοι σας! Λοιπόν σαν μεγαλύτερος έχω να κάνει την εξής διαπίστωση. Σε αυτό το ραντεβού έρχεται ο Πέτρος που η ζωή του έχει αλλάξει ριζικά από τον προηγούμενο Πέτρο αλλά αν παρατηρήσετε σχετίζετε και με τα οχήματά μας. Ας μην χρονοτριβούμε όμως. Κύριε Πέτρο με το seat, είστε έτοιμος για την ερώτησή σας;

-Ναι….επαγγελματικά…..έχω αποκατασταθεί, αγαπάω τη δουλειά μου;
-Χμμμ……. Σου δόθηκε μια ευκαιρία και την άρπαξες. Το αγαπάς και έχεις πάθος με αυτό. Μην ανησυχείς. Θα έρθει η στιγμή και θα το καταλάβεις.
-Σε ευχαριστώ!

Τότε ένας ένας έμπαινε στη θέση του οδηγού και ο μεγαλύτερος μας καμάρωνε. Είπε το όνομα του barchetta και μιλούσε για αυτήν σαν να ήταν θηλυκό. Πέρασε το χέρι του από το καπό του κάμπριο και πλησίασε το dio. Απλά το κοιτούσε βουρκωμένος. Οι υπόλοιποι τον κοιτούσαμε κλεφτά. Είχαμε πλέον αλλάξει και εξωτερικά και εσωτερικά…….

-Λοιπόν παίδες…..ώρα μου κι εμένα, πρέπει να πάω να σχεδιάσω και κάτι τοίχους.
Και των τριών μας το κεφάλι γύρισε αστραπιαία προς το μέρος του…σίγουρα δεν του είχε ξεφύγει καταλάθος…ΗΘΕΛΕ να μάθουμε!
-Τι δουλειά κάνουμε Πέτρε; Ρώτησε ο πιο μικρός. Κάτι που μας θύμισε ότι σαν μικροί ήμασταν και ασταμάτητοι.

-Τυχοποιοί και Τυχοποιοί. Είπε και ταυτόχρονα άνοιξε το μικρό κομψό ανοξείδωτο χερούλι του πετρόλ κάμπριο. Πάτησε το κουμπί στο ραδιόφωνο και μια μικρή κεραία σηκώθηκε στο πίσω μέρος της. (είπαμε θηλυκό με τα όλα του). Ένα παράξενο τραγούδι άρχισε να παίζει…… «Σιγά μη κλάψω…..σιγά μη φοβηθώ….» Ο ήχος του κινητήρα δυνατός έκανε λίγο μπροστά και αφού σταμάτησε φώναξε…ΑΝΤΕ ΒΑΛΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ! Καλά ρε φίλε μη φωνάζεις του είπε ο Πέτρος με το Seat…πολλά λιοντάρια στο ίδιο κλουβί σκέφτηκε ο Πέτρος με το παπί προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι Τ(υ)οιχοποιός και ο μικρότερος….ανυπομονούσε να την δει! Κοινώς στο κόσμο του!

Ξανασταμάτησε και είπε……κι αν έρθει κι άλλος; Ας μη βιαστούμε! Πριν προλάβει να τελειώσει τη πρότασή του άλλον ένα ΙΧ ερχόταν να κλείσει το στενό δρομάκι των μαθητικών μας χρόνων. Το βλέμμα του μεγαλύτερου Πέτρου σκοτείνιασε, χαιρόταν που θα έκανε κι αυτός την ερώτησή  του αλλά που ήταν το αμάξι του; Δεν πίστευε ποτέ ότι θα το πουλούσε; Άνοιξε η πόρτα του πεντάθηρου μπλε Peugeot και βγήκε. Φορούσε ένα λινό πολύχρωμο πουκάμισο με ρίγες και ένα λινό φαρδύ παντελόνι. Φορούσε γυαλιά ηλίου φαρδιά σαν μάσκα και είχε περασμένο ένα τσαντάκι μαύρο από τον ώμο του. Δεν παραβλέψαμε να δούμε το χρυσό δακτυλίδι στο δεξί του χέρι! Ναι βέρα ήταν…..

-Καλώς τον κι ας άργησε!….τόνισε ο Πέτρος με το κάμπριο.
-Σεμνάαααα. Του είπε ο μεγαλύτερος Πέτρος με ύφος και στιλ που οι υπόλοιποι θαύμασαν. Το ύφος δεν κράτησε για πολύ αφού έτρεξε προς το barchetta με πολύ νοσταλγία! Έβαλε και τα δυο του χέρια στο καπό και έσκυψε το κεφάλι……

-Αυτή η μανία μου να δένομαι με τα αντικείμενα…..είπε κι ο Πέτρος με το κάμπριο τον άγγιξε στον ώμο.
-Έγινε κάτι;
-Δεν το έχουμε πια! Περάσαμε πολύ καλά μαζί του αλλά…..ο κύκλος έκλεισε. Τώρα έχουμε αυτό. (κι έδειξε το μπλε peugeuo παραδίπλα). Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν πολυενδιαφέρθηκε για το Peugeot. Όλων τα κριτήρια ήταν μέχρι τότε πολύ διαφορετικά.
-Να κάνω τώρα την ερώτησή μου; Είπε ο Πέτρος με το κάμπριο και έκατσε στο ντιάκι. Οι άλλοι δύο είχαν στηριχτεί στα κίτρινα διαχωριστικά και άκουγαν με προσοχή.
-Θα αγαπήσω και θα αγαπηθώ; Θα κάνω οικογένεια και παιδιά;
-Αν και είναι παραπάνω από μια η ερωτήσεις σου θα σου απαντήσω γιατί σίγουρα είδες τη βέρα και το παιδικό καρεκλάκι στο πίσω κάθισμα.
-ΤΟ ΠΙΟ…….Όλοι έτρεξαν λες και θα έβλεπαν θησαυρό!
-Καλά δεν είναι μέσα και  ο…… τέλος πάντων. Πέτρο, ξέρω ότι έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ. Θα βρεις τον άνθρωπο της ζωής σου…… θα είστε πολύ αγαπημένοι. Θα ζήσετε μια πολύ ρομαντική ιστορία και η αγάπη σας θα έχει καρπό. Και πριν αναρωτηθείτε έναν υγιέστατο καρπό!

Όλοι έμοιαζαν πολύ χαρούμενοι……τους έκλεινε μια πολύ μεγάλη πληγή ίσως για αυτό! Παιδιά ώρα να φύγουμε. Πλέον είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η παρουσία μας σχετίζεται με ένα όχημα και ένα σημαντικό σημείο της ζωής μας. Αυτός ο συνδυασμός κάνει αυτό το εξωπραγματικό ραντεβού πραγματικό. Πλέον δεν νομίζω ότι έχουμε άλλο Πέτρο να περιμένουμε…….

Ένας διαπεράστικός ήχος σταμάτησε την συζήτηση για ακόμα μια φορά. Ήχος που έμοιαζε να βγαίνει από παλιά.

-Άλλος ένας έρχεται αλλά……τι οδηγάει; Αναρωτήθηκε ένας από εμάς φωναχτά;
ΕΙΝΑΙ ΜΗΧΑΝΑΚΙ! Λέει ο μικρότερος…….αλλά….scooter μοιάζει!
-Δεν μπορεί να είναι…..λες να είναι; Μα….. από πού κι ως που;

Όταν πλησίασε αρκετά μπορούσαμε να διακρίνουμε το άσπρο κράνος με το κόκκινο- μπλε κύκλο και ότι ο Πέτρος που καθόταν πάνω του ήταν ΠΟΛΥ χαρούμενος και ήρεμος! Τότε μας φώναξε…..ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑΑΑΑΑΑ;

Όλοι γελάσαμε ταυτόχρονα! Όταν σταμάτησε όλοι τρέξαμε να την καμαρώσουμε! Ένα κομμάτι ιστορίας, ένα όμορφο αντικείμενο που είχε κρυμμένο κάτι από μέσα μας….
-Πέτρο βγάλε το κράνος και κατέβα, του είπε ο μικρός
-Κύριος Πέτρος για εσάς….απάντησε και έσκυψε να κλείσει τη βενζίνα. Αφού έβγαλε το κράνος μας κοίταξε και μας είπε ήρεμα:

« Δεν έχει σημασία η αξία των οχημάτων, ούτε το τι αρέσει στους άλλους. Σημασία έχει να νιώθουμε άνετα και ελεύθερα με όλα γύρω μας…..κι αυτό να το θυμάστε γιατί στο παρελθόν όλοι από εσάς το παρέβλεπαν…... όταν είμαι πάνω στη βέσπα μου… είμαι εγώ….είμαι εσείς! Νιώθω όμορφα και ελεύθερα. Κι θα σου πω την απάντηση στην ερώτησή όλων σας……..ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑΙ. ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ. Αυτό το κομμάτι σίδερο όμως, μου συμπληρώνει την ευτυχία μου.»

Έβαλε μπροστά και με ένα μεγάλο χαμόγελο……μύρισε με ευχαρίστηση τη λαδίλα της εξάτμισης και έφυγε κάνοντας μικρές μανούβρες……..

Με παραπάνω πληροφορίες από όσες θα ήθελαν…..όλοι……ανέβηκαν στα οχήματά τους και τράβηξαν να ζήσουν το δικό τους κομμάτι ιστορίας. Και κάθε φορά θα καταλάβαιναν και θα μάθαιναν κάτι παραπάνω……..

Τελικά ένα είναι σίγουρο……ότι σε όποια ηλικία μας και να κοιτάξεις….κατά βάθος
Ξέραμε από βέσπα…..κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε!

Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2012

Μια ταράτσα η ψυχή μου.....




Έχω να γράψω πολύ καιρό…. Κι όμως το έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Λίγο η κούραση λίγο η πίεση σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις χρόνο αλλά….. είναι μόνο ένα τρικ του μυαλού για να μην τρελαθεί. Διάβασα ένα status στο facebook και σας το παραθέτω.

Sarra Pal
 
είναι απίστευτο αυτό που κάνουν ή έκαναν στην ψυχή μας διάφοροι 'ειδικοί' υγείας ή κι 'απλά' ο κοινωνικός μας περίγυρος...
καταλήγω στα εξής, προσπαθώντας ακόμα να τα κάνω πράξη 
(δεν αλλάζουν εύκολα τα βιώματα και οι καταγεγραμμένες πληγές):
μην ντρέπεστε να πείτε 
''εγώ σταματώ τώρα, γιατί θέλω να φάω''
''σταματώ, γιατί θέλω να κάνω μέτρηση''
''σταματώ γιατί ζαλίζομαι'', 
''θα παρέχω στον εαυτό μου τουλάχιστον 3 γεύματα την ημέρα'', 
''σταματώ γιατί κουράστηκα'', κλπ, κλπ.
παιδιά, άνθρωποι είμαστε όλοι.
οι φρενήρεις ρυθμοί δεν ήταν ποτέ για εμάς (τους ανθρώπους εννοώ - όχι μόνο τους πάσχοντες από διαβήτη). 
ακόμα και οι σοφοί παππούδες κ γιαγιάδες μας σταματούσαν στη σκιά το μεσημέρι.
δεν έχει νόημα όλο αυτό το τρέξιμο - ειλικρινά.
για σκεφτείτε το. 

καλή ημέρα σας εύχομαι.
 
Πόσο δίκιο έχει η αγαπητή συμπολεμίστρια. Ήταν λες και μου έριξε έναν κεραυνό στον κατά τα άλλα καμένο από την πίεση εγκέφαλό μου. Κι έρχομαι να συμπληρώσω ότι ενδόμυχα και υποσυνείδητα προσπαθώ να καταφέρω να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω περισσότερα από κάποιον που δεν έχει διαβήτη παρόλο που έχω αποδεχτεί ότι εμείς οι διαβητικοί ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ αλλά όχι με την ευκολία, την άνεση και την ελευθερία σκέψης που το κάνουν οι άλλοι. Νιώθω ότι τρέχω τρέχω και ποτέ δεν κοντοσταματώ να κοιτάξω τι όμορφα πράγματα έχω φτιάξει. Νιώθω συνεχώς ότι ΔΕΝ προλαβαίνω. Πρέπει να έχω συνέχεια κάτι στο μυαλό μου. Όχι γιατί δεν μου αρέσει αυτό που ζω ίσα ίσα εγώ το επέλεξα και το στηρίζω όχι μόνο επειδή το επέλεξα αλλά και επειδή η οικογένεια μου είναι το πιο όμορφο πράγμα σε αυτή τη γεμάτο ευθύνες και άγχος ζωή. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΤΙ ΕΧΩ ΦΤΙΑΞΕΙ!
 
Όλοι μας σαν παιδιά έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά ανέμελα χρόνια μας. Έτσι κι εγώ θυμάμαι μια ταράτσα που μου άρεσε να χαζεύω. Είχε κάτι το «μαγικό». Δεμένο ήταν ένα σκυλί το οποίο ανέβαινε και κατέβαινε μια μεταλλική σκάλα. Ήταν τεράστιο και καφέ, λίγο αδύνατο και αν ήμουν μακριά έμοιαζε θλιμμένο. Αυτή η ταράτσα είχε και μια κληματαριά και δεν είχα δει ποτέ κανέναν να βγαίνει σε αυτήν. Με θυμάμαι να κάθομαι γονατιστός πάνω στο καναπέ μας να χαζεύω έξω από τη ξύλινη τζαμαρία του σαλονιού μας με τις ώρες. Τα σύννεφα έκαναν διάφορους σχηματισμούς από πάνω της κι εγώ έβλεπα ζώα και πρόσωπα.
 
Πριν λίγες μέρες πήγα από το παλιό μου σπίτι για να πάρω τη μητέρα μου. Έτσι παρκαρισμένος που ήμουν έπεσε το μάτι μου στην ταράτσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Για λίγο γαλήνεψα…… ίσως και πιο πολύ από λίγο. Έβγαλα το κινητό από τη τσέπη και την φωτογράφισα….. δεν ξέρεις πόσο καιρό θα είναι εκεί. Στο μυαλό μου όμως…..θα είναι για πάντα…….
     

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2012


Μπορεί να μην υπάρχουν μάγισσες ή πρίγκιπες ή νεράιδες…. ή μπορεί και να υπάρχουν..όλα είναι σχετικά άλλωστε… και το τι πιστεύει κανείς επηρεάζεται από τις εμπειρίες τους, εγώ για παράδειγμα πιστεύω και στα αδύνατα καμιά φορά. Μπήκα σε αυτό το blog για να σχολιάσω ένα γράμμα…. και τώρα γράφω σε αυτό τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου ,τις μικρές ιστορίες μου. Όμως… .έχω χρέος να: «Μοναδικό μέλημα τους είναι να πρεσβεύουν τη φιλία και να προστατεύουν τα άτομα με ιδιαιτερότητες όποιες κι αν είναι αυτές»
Δεν θα σας πω παραμύθι…. ούτε μικρό ποίημα….
θέλω μόνο να πω ότι όλοι οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή, είτε είναι πλασμένοι όπως οι πιο πολλοί είτε διαφέρουν λίγο από τους άλλους, έχουν κάτι κοινό…
Τη ζωή…
Ο καθένας μας παίρνει αυτό το δώρο και το «εκμεταλλεύεται» όπως νομίζει…  και με βάση αυτό τον βλέπουν οι άνθρωποι….(ακόμα κι αν δεν είναι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι….)
Τι σημασία έχει αν είναι λίγο πιο μεγάλοι ή λίγο πιο μικροί από το ¨κανονικό¨ αν είναι λίγο πιο γλυκοί από αυτό που ξέρουν οι πολλοί; Τι σημασία έχει αν διαφέρουν στα πόδια στα χέρια ή στις κινήσεις;
όλοι παλεύουν και πρέπει να παλεύουν…. να μην απελπίζονται….
Σε όσους παλεύουν απευθύνομαι για να τους πω είμαι κ εγώ εδώ, παλεύω και εγώ με όση δύναμη έχω, όπως όλοι μας. και να μη ξεχνάνε πως όταν φοβούνται ότι δε θα αντέξουν… ένας φίλος, ένας σύντροφος ,ένας αδερφός θα βρεθεί για να ψιθυρίσει στην καρδιά τους… «….συνέχισε….»

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2012

Ήρθε το καλοκαίρι δελφινάκι



Καλοκαίρι και επίσημα…. η ζέστη είναι αρκετή πια…. Γι’αυτό και χτες το βράδυ δε κοιμήθηκα καθόλου, όλο στριφογύριζα όλο ξύπναγα..ούφ…

Σχεδόν ξημέρωσε να κοιμηθώ…. όμως το όνειρό μου με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Ήμουν στη πιο όμορφη παραλία του κόσμου κάτω από ένα δέντρο που λες και είχε φυτρώσει σχεδόν εκεί που έσκαγε το κύμα…. γύρω μου άνθρωποι πολλοί απολάμβαναν όπως και εγώ τις διακοπές τους..και τα δελφινάκια μέσα στη θάλασσα να δίνουν τη δική τους παράσταση λες και ήξεραν ότι όλοι μας τρελαινόμασταν σε αυτή την εικόνα..πάνω που άρχισα να σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που απολάμβανα όλα αυτά χάθηκαν όλα… και ήμουν μέσα στη θάλασσα λέει με τα δελφίνια γύρω μου, ο ήλιος να καίει να ζαλίζομαι να θέλω να βγω και να μη μπορώ να θέλω να κολυμπήσω και να είμαι εκεί ακίνητη….. μα μόλις άρχισα να απογοητεύομαι ότι δε θα τα καταφέρω και να φοβάμαι τα δελφίνια πήραν τη μορφή των φίλων μου και μαζί τα καταφέραμε και βγήκαμε έξω. Μπορεί τα ρούχα μας να μην ήταν ¨της μοδός¨  που λένε, μπορεί η παραλία να είχε πέτρες και φύκια και όχι αυτά τα γαλαζοπράσινα νερά που μαγεύονται όλοι, μπορεί στις τσέπες μας να μην είχαμε παρά μόνο για τα απαραίτητα, τα απολύτως απαραίτητα…. και όμως ήξερα πως ήμουν ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου….

φτωχός είναι ο μόνος..και πλούσιος ο άνθρωπος με φίλους….

Ο ήχος του ξυπνητηριού χάλασε και το όνειρο και τις σκέψεις μου, πήγα να σηκωθώ μα πάτησα στην άμμο… παραξενεύτηκα… τελικά δεν ήταν όνειρο….?


Τρίτη, Απριλίου 17, 2012

Στα σαββατοκύριακα που θα έρθουν


¨Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μαρέσουν….¨
Πολλές οι βραδιές, οι μέρες, τα πράγματα, οι στιγμές που μαρέσουν εμένα…
Μαρέσει το παγωτό παρφέ, τα επιτραπέζια παιχνίδια, η θάλασσα,
Μαρέσει το ροζ χρώμα, τα τραγούδια της λιλιπούπολης, τα παιδικά
Μαρέσει να διαβάζω βιβλία, να κοιτάω συνταγές
Μαρέσει να βρέχει, η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα
Μαρέσει να χουχουλιάζω,  να τραγουδάω με φίλους, να γελάω μαζί με εκείνους, να κλαίω στην αγκαλιά τους, να κάνουμε όνειρα
Μαρέσει να μοιράζομαι μαζί τους συναισθήματα, στιγμές, εικόνες
Μαρέσουν τα Σαββατοκύριακα παρέα με φίλους που μου έλειψαν πολύ… παλιούς και νέους… τι σημασία έχει άλλωστε ο χρόνος… με κάποιους είναι σαν να γνωρίζεσαι από πάντα

Στο αστέρι που πέφτει ευχή ψιθυρίζω,
Χρυσόσκονη σε αυτούς που αγαπάω μια ζωή να σκορπίζω....

Στα καλύτερα που θα έρθουν κ στα άσχημα που θα αντέξουμε,
Μαζί με τους φίλους μου όλα θα τα παλέψουμε...

Γιατί η ζωή μας είναι στιγμές,
άλλες ξεχνάμε  και χάνονται στο χτες,
κ άλλες θυμάσαι σα νατανε χτες…..

Τετάρτη, Απριλίου 11, 2012

Καλό Πάσχα....



«Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μαχαίρα. Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρύφτει. Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθει. Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός εβρέθει. Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί. Μεγάλο Σαββάτο, ο Χριστός στον Τάφο. Κυριακή και Πασχαλιά να ‘μαστε όλοι καλά κι ας τα τσουγκρίσουμε και πάλι τα κόκκινα αυγά» 
Το διαβασα και μου θύμησες πολλά…. μου θύμησες? Χμμμμ … τα ζωντάνεψες μπροστά στα μάτια μου..αφού δε ξέχασα ποτέ..
Για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου

Μέρες οικογενειακές και γιορτινές είναι αυτές που σου λείπουν τα αγαπημένα πρόσωπα πιο πολύ… σου λείπει να τα πάρεις μια αγκαλιά να πεις μια κουβέντα να σε μαλώσουν, να γελάσετε μαζί. Κατά τα άλλα δε λείπουν στην ουσία…. Πως λείπει κάποιος που συνέχεια τον έχεις στο μυαλό σου? που θυμάσαι τα λόγια του, τις κινήσεις του, το χρώμα των ματιών του, τον ήχο του βαδίσματος του όταν άνοιγε την πόρτα να δει αν κοιμάσαι… Θέλω να θυμάμαι… τα σαββατοκύριακα στο χωριό, τα λόγια σας, τις ποδιές που βάζατε, το μπαστούνι που κρατούσες, τα μαύρα παντοφλάκια, τον ξυλόφουρνο. Τα στεφάνια με τις μαργαρίτες για τον επιτάφιο, το άρωμα από τους λεμονανθούς και τις μυρτιές…. Θέλω να θυμάμαι τα κόκκινα αβγά, το ότι πάντα νικούσες και αναρωτιόμουν πως γίνεται.. τα φαγητά, τα γέλια τα τραγούδια μας… Θέλω να θυμάμαι τα καλιτσούνια τα τσουρέκια τις κουλούρες σου, τις συμβουλές σου, τα χρήματα που μου έβαζες κρυφά στο χέρι να πιω μια λεμονάδα…. εισιτήρια που δε χρησιμοποίησα ποτέ,την αγκαλιά σου για τους φίλους μου που ήταν πάντα ανοιχτή,το τραγούδι που έπιανες σε κάθε χαρά μας,το  κρασί που υπήρχε πάντα στο τραπέζι και κρυφά με άφηνες να πιω γουλίτσα,την πολυθρόνα στην αυλή που μ'αφηνες να κάτσω  κ να χαζεύω το δρόμο...  Μεγάλωσα… μα ΘΈΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ…ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΝΩ… έμαθα τόσα από εσάς....Ευχαριστώ …. σας αγαπάω πάντα

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2012

«Για τους ανθρώπους που βλέπουν με την καρδιά»



Πολλές φορές σκέφτομαι να γράψω ένα παραμύθι…. λίγες όμως τα έχω καταφέρει. και κυρίως ήταν αυτές που ήμουν φορτισμένη συναισθηματικά… Όμως όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από πολλά πολλά χρόνια με βλέπω γιαγιά δίπλα από μια σόμπα ή ένα τζάκι και κάμποσα εγγονάκια τριγύρω μου να φωνάζουν να τους πω μια ιστορία κ εκείνα να χουζουρεύουν στην αγκαλιά μου… Δεν ξέρω αν όλα τα παραμύθια ξεκινάνε με το μια φορά και έναν καιρό και αν τελειώνουν με το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα..το σίγουρο είναι ότι το καθένα κάτι θέλει να πει….Σήμερα κάποιος μου ψιθύρισε ένα και σας το μεταφέρω...

Πριν πολλά χρόνια σε μια πόλη μακρινή ζούσαν οι κάτοικοι ευτυχισμένοι χωρίς προβλήματα, χωρίς έννοιες, αγαπημένοι. Μια μέρα λοιπόν ένα πλανόδιος πωλητής πέρασε από εκεί για να πουλήσει τις πραμάτειες του. Πουλούσε τα πάντα, από καθρέπτες να κοιτάζονται οι κοπέλες, υφάσματα πολύχρωμα μεταξωτά, κάθε λογής και παπούτσια και ζώνες και πήλινα αγγεία. ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους… σε λίγες ώρες τα πούλησε όλα…
Ένα μικρό κορίτσι άργησε να πάει γιατί έκανε δουλειές στο σπίτι και δε μπορούσε. απογοητεύτηκε όταν είδε ότι δεν είχε τπτ να πάρει αλλά ούτε καν να χαζέψει… τη λυπήθηκε ο πραματευτής και την πήρε αγκαλιά. μη μου κλαις κοριτσάκι θα σου δώσω κάτι εγώ, δε θα φύγεις με άδεια χέρια
-Τι θα μου δώσεις?
-Θα δεις..αλλά είναι μυστικό..δε θα το μάθει κανείς άλλος, εντάξει?
-Ναι,ψέλλισε το κορίτσι…
Έβγαλε από την τσέπη του ένα καθρεφτάκι τόσο δα και της είπε:
-πάρε αυτό. είναι μαγικό…
-Και τι μαγικό έχει?
-Να…. κάθε φορά όποιος το κοιτάζει βλέπει μέσα όχι το πρόσωπό του αλλά το πώς τον βλέπουν οι άλλοι…
-Αλήθεια? λέει το μικρό κορίτσι?
-Αλήθεια … Δε μπορείς να το χρησιμοποιήσεις τώρα… μα θα έρθει η ώρα που θα καταλάβεις πότε θα μπορείς…..
ευχαρίστησε τον ευγενικό κύριο το κορίτσι και έφυγε…
…Πέρασαν τα χρόνια κ το κορίτσι μεγάλωσε… λίγο πριν κλείσει τα 20 είχε ένα ατύχημα….δε μπόρεσε να ξαναγίνει όπως ήταν πριν…πολλοί άνθρωποι την εγκατέλειψαν μετά από αυτό,έχασε πράγματα που πίστευε για αληθινά… στενοχωρήθηκε νευρίασε… θυμήθηκε το παλιό το καθρεφτάκι. το βρήκε και το πέταξε έξω από το παράθυρό της  ένα βράδυ…
Επειδή όμως η μικρή δε μπορούσε να το βάλει κάτω άρχισε να παλεύει κ πάλι και η ζωή της έγινε όμορφη, γνώρισε ανθρώπους που βλέπουν πέρα από αυτό που φτάνει η ανθρώπινη ματιά,έκανε φίλους… ότι λαχταρούσε το είχε…αγάπη και φίλους αληθινούς… όσο για δουλειά κάπως τα κατάφερνε η μικρούλα..που κ που μόνο έκλαιγε κρυφά όταν κοιταζόταν σε καθρέπτη… Μια μέρα σε κάτι παλιά παιχνίδια είδε το παλιό ξεχασμένο καθρέπτη…
-μα αφού το είχα πετάξει..σκέφτηκε… το άνοιξε κ τι να δει….? Ήταν λες και εκείνο το ατύχημα δεν είχε γίνει ποτέ
 τότε μόνο κατάλαβε τα λόγια του πλανόδιου πωλητή….

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2012

φίλοι κομήτες....


Θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους που δε μίλησαν πολύ στη ζωή μας. Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα ( αν και λίγο πολύ όλοι το έχουμε περάσει) αλλά στη ζωή μου υπήρξαν άτομα που τώρα δεν υπάρχουν… όχι γιατί τους έχει συμβεί κάτι… απλά έτσι..χωρίς γιατί και εξηγήσεις απλά δεν ξέρω καν τι κάνουν τώρα… Δεν τους λες φίλους μα ούτε και γνωστούς… ζήσαμε πολλά..πάρα πολλά και τώρα ξεχαστήκαμε… Υπάρχουν άνθρωποι που κάπως  τυχαία μπήκαν κατά διαστήματα στη ζωή μου, δεν θέλω να τους γκρινιάξω που χαθήκαμε ούτε να θυμηθώ κάτι άσχημο..θέλω να τους πω ευχαριστώ…. χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας… γιατί από όλους κάτι πήρα. Και αν υπήρξα και εγώ φίλος κομήτης στις ζωές κάποιων ανθρώπων ελπίζω να έκανα αυτό για το οποίο έτυχε να βρεθώ στο δρόμο τους…. Για τον Γιώργο που δε πρόλαβα να γνωρίσω καλά.. Για τη Ζέφη που ελπίζω να έμαθε… για το Παναγιώτη που έγραφε ποιήματα… για τη Ροδούλα που ξανασυνάντησα τυχαία..για το Μανώλη που με εμπιστεύτηκε… για τον Ηλία που εμπιστεύτηκα… για τη Ρούλα που με είχε στηρίξει… .και για όλους αυτούς που τα ονόματα τους μπορεί να έχουν  ξεθωριάσει… μα δεν τους ξεχνάω… θέλω να είναι καλά..όπου κ αν είναι…. και ότι κ να κάνουν…
Δεν ξέρω τι με έπιασε και χτες τους έφερα όλους στο μυαλό μου… φανταζόμουν τι να κάνουν..σκεφτόμουν τι περάσαμε… και όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολλά ονόματα με τριγύριζαν… και στην αρχή ένα γιατί… γιατί χαθήκαμε…. όμως κατάλαβα..οι φίλοι κομήτες μου ήρθαν στη ζωή μου εκπλήρωσαν το σκοπό τους και χάθηκαν ξαφνικά… ο καθένας τους κάτι έκανε… 
Πιστεύω στους φύλακες άγγελους ,που είναι πάντα ψηλά και μας προσέχουν..και πιστεύω και στους δικούς μου κομήτες…
Τι σημασία έχει το πόσο και το πότε… το γιατί….
 Κάνε Θεούλη μου να είναι καλά, κ αν με θυμηθούν κάποιο περίεργο βράδυ να χαμογελάσουν όπως εγώ…

Το όνειρο που με ξύπνησε πριν να χαράξει η μέρα
Δεν έλεγε για μάγισσες με τα ψηλά καπέλα

Μιλούσε για του φίλους μου, για τρέλες της ζωής μας
Για δάκρυα και για χαρές που μείναν στην ψυχή μας

Μα όσο κ να προσπαθώ τ’όνειρο να ,μη σβήσει
(Να μη ξεχάσει το μυαλό μέχρι να σταματήσει….)

Τόσο θολώνουν οι στιγμές… που είχα κρυφά κρατήσει
Να μένουν πάντα ζωντανές χωρίς να’χουν ξεφτίσει

Φίλοι κομήτες μου
Πάρτε μακριά τις λύπες μου, τους φόβους της ζωή μου
Κι όταν χαθείτε ξαφνικά χωρίς γιατί….έτσι απλά
Δε θα φωνάξω, δε θα πω πως ήταν άδικο αυτό….
Εγώ θα ξέρω το γιατί..
Χωρίς να έχει ειπωθεί….

Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2012

"Ποτίζεις το βασιλικό, μετράς του και τα φύλλα" (Για τον Παππού τον Νίκο)



Γενικά είμαι από τους ανθρώπους που η μνήμη τους, τους απατάει. Για αυτό ακριβώς τον λόγο μερικές αναμνήσεις τις φιλάω πολύ καλά κρυμμένες μπορεί να μη θυμάμαι ακριβώς τι γινόταν αλλά θυμάμαι το συναίσθημα, τις μυρωδιές, τους ήχους. Ήταν ένας άνθρωπος δύσκολος λένε ο Παππούς μου, τον θυμάμαι αφού όταν έφυγε ήμουν αρκετά μεγάλος. Ήταν ψιλόλιγνος καμαρωτός με άσπρα πυκνά μαλλιά, και μεγάλα χείλι. Η φωνή του ήταν βροντερή και καθαρή και όταν τραγούδαγε η έλεγε παραμύθια ήταν πολύ δύσκολο να μην τον παρακολουθείς. Τα μεσημέρια είχαμε την ιεροτελεστία μας. Ψαράς στο επάγγελμα ξυπνούσε από τα μαύρα χαράματα οπότε το μεσημέρι έβαζε τις πιτζάμες του, τις παντόφλες του και αφού έκλεινε το ξύλινο καφέ πατζούρι του παραθύρι του που είχε θέα τη λεμονιά της κυρίας Φωτούλας τοποθετούσε ένα ποτήρι με νερό στο κομοδίνο του και με φώναζε να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μαζί. Όπως κάθε μέρα…. Ήταν η στιγμή μας. Μου έλεγε να κάνουμε δαγκάνα δηλαδή να βάλω τα πόδια μου ανάμεσα στα γόνατά του για να μην κρυώνω και άρχιζε τα παραμύθια. Τόσα χρόνια βασανίζομαι να θυμηθώ έστω ένα!! Το μόνο που θυμάμαι είναι να λέει Παραμύθι, μύθι μύθι, το κουκί και το ρεβίθι εμαλώνανε στη βρύση και τους πιάνει και η φακή και τους κλείνει φυλακήηηηηηη……… και μετά μου έλεγε κάθε φορά κι από ένα παραμύθι…..κρίμα να μην μπορώ να θυμηθώ… για ακόμα μια φορά όμως η ζωή μου επέστρεψε μια πολύτιμη ανάμνηση. Χθες δίπλα στο τζάκι αφού θυμόμασταν τα παλιά με την γυναίκα μου, την αδελφή μου και τη μητέρα μου άρχισε να ξετυλίγει ένα περίεργο κουβάρι. Η μάνα μου θυμήθηκε ένα παραμύθι που  έλεγε ο παππούς. Το θυμόταν με δυσκολία αλλά…..όλοι με μαγικό τρόπο αρχίσαμε να θυμόμαστε από κάτι… κι έτσι μετά από λίγο είχαμε το παραμύθι σχεδόν ολόκληρο. Μετά από μια μικρή έρευνα στο ίντερνετ ανακάλυψα μια παραλογή του. Λίγο εγώ, λίγο η μαμά… λίγο ελπίζω και η θεία μου αν θυμηθεί να με βοηθήσει να το συμπληρώσω και να έχουμε όλοι εμείς που τον θυμόμαστε με αγάπη ένα κομμάτι του για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί….γιατί μπορεί για πολλούς να ήταν παράξενος και δύσκολος…αλλά για μένα ήταν ο Παππούς ο Νίκος που έλεγε τα όμορφα παραμύθια. Ακολουθεί το παραμύθι όσο πιο κοντά στην αφήγησή του γίνεται. Όποιος από εσάς θυμάται καλύτερα παρακαλώ να μου το αποστείλει.


Ήταν μια φορά κι ένα καιρό μια όμορφη κοπελιά που ακριβώς απέναντι από το σπίτι της ήταν το σπίτι ενός νεαρού. Η κοπελιά είχε ένα βασιλικό και τον επότιζε κάθε βράδι. Την ώρα που τον πότιζε ήθελ' α προβάλλει ο νεαρός να της πει:
 -"Ποτίζεις το βασιλικό, μετράς του και τα φύλλα";
Μπαίνει η κοπελιά γρήγορα μέσα στο σπίτι νευριασμένη και καθώς την βλέπει έτσι η μάνα της τη ρωτάει τι έχει.  "Μα πως μπορώ να ποτίζω το βασιλικό και να του μετράω και τα φύλλα;" Σκέψου κι εσύ κάτι έξυπνο να του πεις τη δασκάλεψε η μάνα της. Την άλλη μέρα βγαίνει πάλι η κοπελιά στο μπαλκονάκι της και να σου και ο νεαρός.
 -"Μαντάμ, ποτίζεις το βασιλικό, μετράς του και τα φύλλα";
 Κι αυτή ήθελ' α του απηλοηθεί.
 -"Για πες μου κι εσύ Αναγνώστη, Δάσκαλος είσαι, γράμματα ξέρεις, πόσα άστρα έχει ο ουρανός"; Αυτή η δουλειά γινότανε κάθε βράδυ.
     Μια μέρα πηγαίνει ο νεαρός και ντύνεται ψαράς, παίρνει κι ένα πανέρι ψάρια κι αρχίζει να διαλαλεί «ψάρι καλό, ψάρι καλό, εδώ το φρέσκο το ψάρι». Τ' ακούει η όμορφη νέα, πετιέται στο δρόμο και φωνάζει τον ψαρά. Πλησιάζει αυτός.
 -"Βάλε μου ένα κιλό ψάρι", του λέει. Αυτός βάνει το ψάρι στη ζυγαριά, το ζυγίζει και της το δίνει. «Πόσο κάνει;», τον ρωτά.
 -"Ένα φιλί", της απαντά.
 -"Ένα φιλί";
 -"Ετσά το δίνω εγώ το ψάρι μου, ένα φιλί". Μα! μου! η κοπελιά, αμετάπειστος ο ψαράς. Τι να κάνει και αυτή, εστάθηκε και την εφίλησε. Το ίδιο βράδι όπως πάντα πηγαίνει η κοπελιά να ποτίσει το βασιλικό της.
 -"Βαγιοκλαδίζεις και ποτίζεις το βασιλικό σου, μετράς του και τα φύλλα";
 -"Για πες μου κι εσύ Αναγνώστη, Δάσκαλος είσαι, γράμματα ξέρεις, πόσα άστρα έχει ο ουρανός";
-"Ψαράς δεν ήμουνα, ψαράς εγίνηκα για ένα κιλό ψάρι σε γλυκοφίλησαι», απαντάει ο νέος.


     "Α, άσε κι εγώ α σε καταστέσω", λέει φουρκισμένη από μέσα της η κοπελιά. Μια μέρα λοιπόν πιάνει τον νέο γρίπη φοβερή αφού το έμαθε η κοπελιά ντύνεται Γιατρίνα και πηγαίνει επίσκεψη στο σπίτι του. Μπαίνει μέσα, πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα, όπου βρίσκει τον νέο να κοιμάται αφού ψηνόταν στο πυρετό. Τον σκου¬ντά στον ώμο και του λέει:
 -"Ξύπνα, είμαι ο γιατρός και ήρθα να δω τι έχεις, μα τα μαντάτα είναι κακά και δεν θα την βγάλεις".
 -"Μα γιατρέ μου", φωνάζει αγουροξυπνημένος κι έντρομος ο νέος, "δε γίνεται να κάνουμε κάτι, είμαι πάνω στον ανθό της νιότης μου." κλαψούριζε κλαίγοντας ο νεαρός.
 -"Δε γίνεται τίποτα", λέει αμετάπιστη η κοπελιά, "ό,τι γράφει δε ξεγράφει".
      Το άλλο βράδι πάλι που πότιζε η νέα το βασιλικό της, να σου κι ο νέος που τελικά δεν είχε πεθάνει.
-"Βαγιοκλαδίζεις και ποτίζεις το βασιλικό σου, μετράς του και τα φύλλα";
 -"Για πες μου κι εσύ Αναγνώστη, Δάσκαλος είσαι, γράμματα ξέρεις, πόσα άστρα έχει ο ουρανός";
-"Ψαράς δεν ήμουνα, ψαράς εγίνηκα για ένα κιλό ψάρι σε γλυκοφίλησαι»
 -"Γιατρός δεν ήμουνα, γιατρός εγίνηκα με ένα μικρό ψέμα σε κορόιδεψα".
     Μετά απ' αυτό γέλασαν και οι δυο αγαπήθηκαν και την επήρε γυναίκα του και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα.....