Μια ταράτσα η ψυχή μου.....

Έχω να γράψω πολύ καιρό…. Κι όμως το έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Λίγο η κούραση λίγο η πίεση σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις χρόνο αλλά….. είναι μόνο ένα τρικ του μυαλού για να μην τρελαθεί. Διάβασα ένα status στο facebook και σας το παραθέτω.

Sarra Pal

 

είναι απίστευτο αυτό που κάνουν ή έκαναν στην ψυχή μας διάφοροι 'ειδικοί' υγείας ή κι 'απλά' ο κοινωνικός μας περίγυρος...
καταλήγω στα εξής, προσπαθώντας ακόμα να τα κάνω πράξη 
(δεν αλλάζουν εύκολα τα βιώματα και οι καταγεγραμμένες πληγές):
μην ντρέπεστε να πείτε 
''εγώ σταματώ τώρα, γιατί θέλω να φάω''
''σταματώ, γιατί θέλω να κάνω μέτρηση''
''σταματώ γιατί ζαλίζομαι'', 
''θα παρέχω στον εαυτό μου τουλάχιστον 3 γεύματα την ημέρα'', 
''σταματώ γιατί κουράστηκα'', κλπ, κλπ.
παιδιά, άνθρωποι είμαστε όλοι.
οι φρενήρεις ρυθμοί δεν ήταν ποτέ για εμάς (τους ανθρώπους εννοώ - όχι μόνο τους πάσχοντες από διαβήτη). 
ακόμα και οι σοφοί παππούδες κ γιαγιάδες μας σταματούσαν στη σκιά το μεσημέρι.
δεν έχει νόημα όλο αυτό το τρέξιμο - ειλικρινά.
για σκεφτείτε το. 

καλή ημέρα σας εύχομαι.

 

Πόσο δίκιο έχει η αγαπητή συμπολεμίστρια. Ήταν λες και μου έριξε έναν κεραυνό στον κατά τα άλλα καμένο από την πίεση εγκέφαλό μου. Κι έρχομαι να συμπληρώσω ότι ενδόμυχα και υποσυνείδητα προσπαθώ να καταφέρω να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω περισσότερα από κάποιον που δεν έχει διαβήτη παρόλο που έχω αποδεχτεί ότι εμείς οι διαβητικοί ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ αλλά όχι με την ευκολία, την άνεση και την ελευθερία σκέψης που το κάνουν οι άλλοι. Νιώθω ότι τρέχω τρέχω και ποτέ δεν κοντοσταματώ να κοιτάξω τι όμορφα πράγματα έχω φτιάξει. Νιώθω συνεχώς ότι ΔΕΝ προλαβαίνω. Πρέπει να έχω συνέχεια κάτι στο μυαλό μου. Όχι γιατί δεν μου αρέσει αυτό που ζω ίσα ίσα εγώ το επέλεξα και το στηρίζω όχι μόνο επειδή το επέλεξα αλλά και επειδή η οικογένεια μου είναι το πιο όμορφο πράγμα σε αυτή τη γεμάτο ευθύνες και άγχος ζωή. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΤΙ ΕΧΩ ΦΤΙΑΞΕΙ!

 

Όλοι μας σαν παιδιά έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά ανέμελα χρόνια μας. Έτσι κι εγώ θυμάμαι μια ταράτσα που μου άρεσε να χαζεύω. Είχε κάτι το «μαγικό». Δεμένο ήταν ένα σκυλί το οποίο ανέβαινε και κατέβαινε μια μεταλλική σκάλα. Ήταν τεράστιο και καφέ, λίγο αδύνατο και αν ήμουν μακριά έμοιαζε θλιμμένο. Αυτή η ταράτσα είχε και μια κληματαριά και δεν είχα δει ποτέ κανέναν να βγαίνει σε αυτήν. Με θυμάμαι να κάθομαι γονατιστός πάνω στο καναπέ μας να χαζεύω έξω από τη ξύλινη τζαμαρία του σαλονιού μας με τις ώρες. Τα σύννεφα έκαναν διάφορους σχηματισμούς από πάνω της κι εγώ έβλεπα ζώα και πρόσωπα.

 

Πριν λίγες μέρες πήγα από το παλιό μου σπίτι για να πάρω τη μητέρα μου. Έτσι παρκαρισμένος που ήμουν έπεσε το μάτι μου στην ταράτσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Για λίγο γαλήνεψα…… ίσως και πιο πολύ από λίγο. Έβγαλα το κινητό από τη τσέπη και την φωτογράφισα….. δεν ξέρεις πόσο καιρό θα είναι εκεί. Στο μυαλό μου όμως…..θα είναι για πάντα…….