«Για τους ανθρώπους που βλέπουν με την καρδιά»

Πολλές φορές σκέφτομαι να γράψω ένα παραμύθι…. λίγες όμως τα έχω καταφέρει. και κυρίως ήταν αυτές που ήμουν φορτισμένη συναισθηματικά… Όμως όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από πολλά πολλά χρόνια με βλέπω γιαγιά δίπλα από μια σόμπα ή ένα τζάκι και κάμποσα εγγονάκια τριγύρω μου να φωνάζουν να τους πω μια ιστορία κ εκείνα να χουζουρεύουν στην αγκαλιά μου… Δεν ξέρω αν όλα τα παραμύθια ξεκινάνε με το μια φορά και έναν καιρό και αν τελειώνουν με το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα..το σίγουρο είναι ότι το καθένα κάτι θέλει να πει….Σήμερα κάποιος μου ψιθύρισε ένα και σας το μεταφέρω...

Πριν πολλά χρόνια σε μια πόλη μακρινή ζούσαν οι κάτοικοι ευτυχισμένοι χωρίς προβλήματα, χωρίς έννοιες, αγαπημένοι. Μια μέρα λοιπόν ένα πλανόδιος πωλητής πέρασε από εκεί για να πουλήσει τις πραμάτειες του. Πουλούσε τα πάντα, από καθρέπτες να κοιτάζονται οι κοπέλες, υφάσματα πολύχρωμα μεταξωτά, κάθε λογής και παπούτσια και ζώνες και πήλινα αγγεία. ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους… σε λίγες ώρες τα πούλησε όλα…

Ένα μικρό κορίτσι άργησε να πάει γιατί έκανε δουλειές στο σπίτι και δε μπορούσε. απογοητεύτηκε όταν είδε ότι δεν είχε τπτ να πάρει αλλά ούτε καν να χαζέψει… τη λυπήθηκε ο πραματευτής και την πήρε αγκαλιά. μη μου κλαις κοριτσάκι θα σου δώσω κάτι εγώ, δε θα φύγεις με άδεια χέρια

-Τι θα μου δώσεις?

-Θα δεις..αλλά είναι μυστικό..δε θα το μάθει κανείς άλλος, εντάξει?

-Ναι,ψέλλισε το κορίτσι…

Έβγαλε από την τσέπη του ένα καθρεφτάκι τόσο δα και της είπε:

-πάρε αυτό. είναι μαγικό…

-Και τι μαγικό έχει?

-Να…. κάθε φορά όποιος το κοιτάζει βλέπει μέσα όχι το πρόσωπό του αλλά το πώς τον βλέπουν οι άλλοι…

-Αλήθεια? λέει το μικρό κορίτσι?

-Αλήθεια … Δε μπορείς να το χρησιμοποιήσεις τώρα… μα θα έρθει η ώρα που θα καταλάβεις πότε θα μπορείς…..

ευχαρίστησε τον ευγενικό κύριο το κορίτσι και έφυγε…

…Πέρασαν τα χρόνια κ το κορίτσι μεγάλωσε… λίγο πριν κλείσει τα 20 είχε ένα ατύχημα….δε μπόρεσε να ξαναγίνει όπως ήταν πριν…πολλοί άνθρωποι την εγκατέλειψαν μετά από αυτό,έχασε πράγματα που πίστευε για αληθινά… στενοχωρήθηκε νευρίασε… θυμήθηκε το παλιό το καθρεφτάκι. το βρήκε και το πέταξε έξω από το παράθυρό της  ένα βράδυ…

Επειδή όμως η μικρή δε μπορούσε να το βάλει κάτω άρχισε να παλεύει κ πάλι και η ζωή της έγινε όμορφη, γνώρισε ανθρώπους που βλέπουν πέρα από αυτό που φτάνει η ανθρώπινη ματιά,έκανε φίλους… ότι λαχταρούσε το είχε…αγάπη και φίλους αληθινούς… όσο για δουλειά κάπως τα κατάφερνε η μικρούλα..που κ που μόνο έκλαιγε κρυφά όταν κοιταζόταν σε καθρέπτη… Μια μέρα σε κάτι παλιά παιχνίδια είδε το παλιό ξεχασμένο καθρέπτη…

-μα αφού το είχα πετάξει..σκέφτηκε… το άνοιξε κ τι να δει….? Ήταν λες και εκείνο το ατύχημα δεν είχε γίνει ποτέ

 τότε μόνο κατάλαβε τα λόγια του πλανόδιου πωλητή….