Απαρτία...

Το παρεάκι ήταν πλέον σε απαρτία. Η αλυσίδα είχε ολοκληρωθεί και κάθε πολύτιμο βραχιόλι της ήταν στη θέση του. Καλά, τι λέω και δε κλαίω. Τέλος πάντων, μπροστά από το αναμμένο τζάκι εκείνη τη κρύα νύχτα του Φλεβάρη η κιθάρα άρχιζε να παίζει ρομαντικούς σκοπούς. Τα βουρκωμένα βλέμματα αντικατέστησαν τα γέλια και το χαβαλέ. Θυμάμαι το μυαλό μου χάθηκε.Περίμενα με ανηπομονησία να ζήσω ελεύθερος, μόνος, ανεξάρτητος κι όλα αυτά μετά από εκείνη την τελευταία χρονιά, μετά τις Πανελλήνιες. Ένα όνειρο ήταν. Μπορεί να ήμουν ρεαλιστής, αιθεροβάμων όμως δεν υπήρξα ποτέ. Μετά από λίγο κοίταξα τα θλιμμένα μάτια των φίλων μου. Αναρωτιόμουν αν σκέφτονταν και αυτοί το ίδιο. Πονούσαν; Περίμεναν; Τι σκέφτονταν; Τι από όλα; Μόνο το βλέμμα του Νίκου ήταν κάπως χαλαρό και ήσυχο. Έμοιαζε σα να μη βιαζόταν. Ζούσε τη στιγμή. Και τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν η μουσική που έπαιζε. «Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο». Μέσα στο συναισθηματικά φορτισμένο όχλο δύο άτομα ξεχώριζαν. Ο Ντίνος και ο Βill. Και οι δύο ασχολιόντουσαν με το κινητό τους. Ο Ντίνος μόλις είχε αγοράσει το πρώτο 3210 στα Χανιά και όλο με αυτό ασχολούταν. Για να τελειώσει λέει η μπαταρία. Από δίπλα ο τότε κολλητός του Βασίλης με το ολοκόκκινο Panasonic του το οποίο φύλαγε σαν τα μάτια του. Αυτοί οι δύο είχαν και πολλά πράγματα κοινά. Μακρύ μαλλί, οργισμένη και ανεξάρτητη εφηβεία, μούσι και...τα κινητά. Όλοι λέγαμε ότι τα πρώτα ραδιενεργά αποτελέσματα κινητών στο Ντίνο θα φανούν. Ένα τραγούδι τάραξε ξανά τα ήσυχα νερά. Ένα τραγούδι των 2000 GR που λέγεται «Δεν είσαι έρωτας εσύ». Βέβαια εμείς είχαμε αλλάξει λίγο τους στοίχους. Όλοι μαζί αγκαλιασμένοι και 1 2 3 πάμε «Δεν είσαι άντρακλας εσύ, είσαι πουστάρα είσαι θάλασσα είσαι ένας φάρος φωτεινός». Για τον Φώντα χτυπούσε η καμπάνα. Προς θεού το παιδί δεν ήταν πούστης, απλά ο Τάσος είχε βγάλει αυτό το τραγούδι για να τον πειράζει και σίγουρα τα κατάφερνε με επιτυχία.