Τα υποβρύχια, ένα φρύδι και το σερφ

Τα μηχανάκια δεν έφταναν για να κατέβουμε όλοι. Ο Ντίνος είχε το πειραγμένο μπλε παπί του, που ο θόρυβος ανάσταινε και νεκρό. Όλα πειραγμένα. Εγώ είχα ένα πράσινο dio. Ήμουν πάντα υπερήφανος για το μικρό μου μηχανάκι. Αν και μικρό πολύ νευρικό. Δε κολλούσε πουθενά. Όλα εργοστασιακά. Το Gillera του Νίκου. Πενήντα κυβικά ψηλό αριστοκρατικό, τελευταία τεχνολογία. Θα έλεγε κανείς ότι τα μηχανάκια μας ήμασταν εμείς. Λες και από αυτά μπορούσες να καταλάβεις κάτι για την ψυχοσύνθεση μας. Λέγοντας για μηχανάκια μου έρχονται στο μυαλό μια δυο ιστορίες. Ο Ντίνος πάντα κοκορευόταν για τις οδηγικές του ικανότητες. Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία. Αν έδινα όνομα σε αυτή την ιστορία θα την ονόμαζα «ΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΡΦ ΣΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ». Καλοκαίρι ήταν και είχε τα γενέθλιά του ο Βill kin. Είχαμε πάει λοιπόν όλοι σπίτι του. Ωραίο πάρτι. Εγώ χαμουρευόμουν με την Τόνια πάνω σε ένα καναπέ κι ο Φώντας έκανε το DJ με τον υπολογιστή του. Γιατί αναφέρω μόνο εμάς τους δύο; Που ήταν οι άλλοι; Ήταν η μέρα που ο Ντίνος ανακάλυψε τα υποβρύχια. Σφηνάκια μέσα σε ποτήρια με μπύρα. Το αποτέλεσμα; Όλοι κουδούνια. Ο Νίκος ήρθε και μου είπε. «Πέτρο, είμαι σκατά! Δεν μπορώ να οδηγήσω» Πάντα είχε καλό μεθύσι σε αντίθεση με τον Τάσο. Του Νίκου ότι του πεις σε ακούει. Ο Τάσος την έπεσε σε όποια γυναίκα υπήρχε στο πάρτι. Ο Ντίνος όμως έφυγε κουδούνι φωνάζοντας ότι είναι καλά. Για να καταλάβετε πόσο καλά ήταν, έψαχνε δέκα λεπτά τα κλειδιά του τα οποία ήταν πάνω στο μηχανάκι του. Την άλλη μέρα ήταν κατασκωτομένος. Τον ρώτησα που χτύπησε. Ακούστε.
«Άσε μαλάκα χθες που γυρνούσα από του Βασίλη ήμουν γκολ. Κάποια στιγμή λίγο πριν από το σπίτι μου πάτησα λάδια. Καθώς συνειδητοποιούσα ότι έπεφτα όμως γύρισα το μηχανάκι στο πλάι και πάτησα πάνω. Ο πατητήρας άγγιξε κάτω και πετούσε σπίθες σσσσσσσσσς και τότε σκέφτηκα μαλάκα σερφ! Ευτυχώς όταν σηκώθηκα το μηχανάκι μου δεν είχε πάθει τίποτα!» Αυτός είναι ο Ντίνος μας λοιπόν. Μην βιάζεστε όμως, έχω και Τάσο.