Πολλά πολλά χρόνια μετά!

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια....

Χθες ήταν εκλογές. Σήμερα είναι μια μέρα όπως όλες τις άλλες. Όχι δεν σας περιγράφω τις παλιές καλές εποχές. Γέλιο χαρά αλλά το σήμερα. Τι είναι το σήμερα; Σήμερα στις 8 Μαρτίου 2004 αποφάσισα να γράψω έναν μικρό επίλογο σε αυτό το παραμύθι. Μην ανησυχείτε όμως θα έχει και άλλο. Καλά τώρα θα μου πείτε παραμύθι με αληθινούς ήρωες γίνεται; Κι εγώ σας λέω γίνεται και παραγίνεται. Ξέρετε όσο μεγαλώνουμε χρειαζόμαστε παραμύθια για να θυμόμαστε το μικρό παιδί που έχουμε μέσα μας. Όσο οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν τόσο το παραμύθι αυτό θα γίνεται απαραίτητο. Γιατί ξεχνάμε, ξεχνάμε τι ήμασταν, τι κάναμε, τι λέγαμε. Ξεχνάμε! Το μόνο που χρειάζεται είναι να ψάξουμε λίγο μέσα μας. Ξέρετε γιατί; Όσο διαφορετικοί και να είμαστε έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι Τάσο, Νίκο, Μαρία, Φώντα, Πέτρο. Θα μου πείτε ποιος μας ξέρει; Ποιος θα μας θυμάται μετά από χρόνια; Για αυτό το λόγο μας έκανα αθάνατους. Μας πέρασα στην Ιστορία. Και όχι οποιαδήποτε Ιστορία, στις μικρές Ιστορίες τρέλας. Της δικής σας τρέλας.

Ξέρετε η Μαρία κάποτε μου χάρισε ένα βιβλίο, λεγόταν ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγστον. Η αφιέρωση έλεγε, «Άνοιξε τα φτερά σου σαν τον Ιωνάθαν και κάπου εκεί δίπλα σου θα πετάω κι εγώ...» Τότε σκέφτηκά ότι αν ο καθένας μας ήταν ένα ζώο τι θα ήταν; Η Μαρία ένας άσπρος γλάρος, ο Νίκος ένα ροζ φλαμίνγκο, ο Ντίνος ένα αγγελόψαρο, ο Τάσος ένας λύκος κι εκεί κοντά, μια κουκουβάγια

Ίσως η κουκουβάγια θέλει να πει μια ιστορία,

ίσως εγώ είμαι αυτή η κουκουβάγια....


Συνεχίζετε.....