Το Νικολάκι μας....

Μόλις ο Νίκος είχε φτάσει στη εξώπορτα του σπιτιού μου.
Για αυτόν δεν ήταν κάτι διαφορετικό, εξάλλου αυτή τη πόρτα τη χτυπούσε κάθε μέρα. Ούτε οι φωνές από μέσα τον προβλημάτισαν, εξάλλου η παρέα ή «το παρεάκι» όπως του άρεσε να λέει ήταν θερμόαιμο οπότε οι τσακωμοί και οι παρεξηγήσεις έδιναν και έπαιρναν.
Έξω από το σπίτι τον περίμενε ο γάτος μου. Ένας γιγάντιος μαύρο-άσπρος αρσενικός γάτος με το όνομα Δαμασκηνός. Ο διάλογος ξεκίνησε.
-Συμφεροντολόγε μη δεις άνθρωπο στη πόρτα. Αμέσως να καλοπιάσεις για να μπεις!!!!

-Μιααααουυυυ!
Γνωρίζονταν οι δυο τους, εκτός αυτού κι οΝίκος είχε ένα γάτο οπότε ήξερε να επικοινωνεί. Βέβαια κι ο Δαμασκηνός, του άρεσε γιατί ήταν πιο χαδιάρης από το δικό του. Ο γάτος του Νίκου εκτός ότι είχε πάθει κρίση ταυτότητος επειδή ο καθένας τον φώναζε διαφορετικά μέχρι να καταλήξουν στο Φούφι ήταν και ευνουχισμένος. Φαντάσου να είσαι ευνούχος να σε λένε και Φούφι. Τι να πω! Αυτός ο γάτος σίγουρα ήθελε ψυχανάλυση. Καταρχάς, καταλάβαινε δύο γλώσσες, Ελληνικά και Ελβετικά. Ελληνικά για τους γνωστούς λόγους και Ελβετικά εξαιτίας της μητέρας του Νίκου της κυρίας Ελίζαμπεθ που είναι Ελβετίδα. Ο πατέρας του Νίκου, ο κύριος Γιάννης είναι Έλληνας και για αυτό είχε αναλάβει να μάθει στο Φούφι τα κλασσικά ελληνικά. Έτσι τον φώναζε μαλάκα! Βέβαια απαιτείται να αναφέρω και το ψυχολογικό του Φούφι με τα όπλα. Ναι με τα όπλα! Μια μέρα πριν από τέσσερα χρόνια αν δε κάνω λάθος, ο Νίκος διάβαζε στο δωμάτιο του, στη σοφίτα. Ο Φούφι καθόταν παραδίπλα και....γλειφόταν. Ο Νίκος του έλεγε να σταματήσει αλλά ο γάτος ήταν παπουτσωμένος και.....τον είχε γραμμένο στα παλιά του τα παπούτσια. Τότε προσγειώθηκε η πρώτη παντόφλα, ο Φούφι ήταν τυχερός και ο Νίκος άστοχος οπότε η παντόφλα δεν τον πέτυχε. Σταμάτησε για λίγο το γλείψιμο αλλά....για λίγο. Η δεύτερη παντόφλα δεν άργησε να προσγειωθεί στο κεφάλι του. Αυτό δεν τον πτόησε όμως ιδιαίτερα, ο Φούφι συνέχισε να γλύφετε κάνοντας τον ίδιο εκνευριστικό θόρυβο. Τότε ο Νίκος γέμισε το αεροβόλο του με τα πλαστικά σφαιράκια και έριξε στο ψαχνό! Αυτό ήταν, από τότε ο γάτος ότι όπλα και να δει ψεύτικο η αληθινό γίνεται...σίφουνας! Εμ, κι ο άγιος φοβέρα θέλει!!. Που ήμουν; Α, που λέτε ο Νίκος αφού έκανε μια γκριμάτσα σε όλους στο σαλόνι από το παράθυρο που ήταν δίπλα στη ξύλινη πόρτα χτύπησε το κουδούνι. Η μητέρα μου άνοιξε τη πόρτα κάνοντας το γνωστό χρωματικό αστείο. «Αχ βρε Νίκο, ολοκόκκινος είσαι από το κρύο. Έλα μέσα βρε μη κρυώσεις τα παιδιά σε περιμένουν.». Ο Νίκος δεν έλεγε και πολλά, ένα χαμόγελο έφτανε για τη μητέρα μου η οποία πάντα ένιωθε ότι είχε υιοθετήσει όλο το παρεάκι και ότι είχε την υποχρέωση να γεμίζει τα άδεια στομάχια μας. Ο Νίκος μπήκε στο δωμάτιο καθώς διάφορες φωνές και γιουχαρίσματα ακούγονταν από τους υπολοίπους.