Μια ΠΟΛΥ παλιά ιστορία..........

Πρέπει να ήταν 4 ή 5 χρόνια πριν όταν έγραψα την παρακάτω ιστορία σε ένα κίτρινο χαρτί κουζίνας με τα γράμματα της Σοφίας και τη ζεστασιά από το τζάκι δίπλα μου. Είχαμε πάει 3ήμερο στο Σταυρό Ακρωτηρίου. Ωραίο παρεάκι...ΤΡΕΛΟ.....μαζί μου είχα και το Ντινάκι που είχε σπάσει το πόδι του και ήταν λες και είχες κλείσει τίγρη σε κλουβί. Ένα παραλήρημα της στιγμής......


*Αυτή τη Παρασκευή δύο καλές Φίλες πέρνουν τα πτυχία τους....είναι σαν να σφραγίζουμε ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μας, σαν να κλείνει ένας χρωματιστός κύκλος.....πιστέυω ότι αυτό το κείμενο είναι η ΠΙΟ αντιπροσωπευτική στιγμή των φοιτητικών μας Χρόνων! Καλή συνέχεια στη ζωή σας και σας εύχομαι ΠΑΝΤΑ να είστε δυο όμορφα λουλούδια στον κήπο της Ζωής..........

Είναι Μάης, πρέπει να είναι κάπου 26 του μηνός (δεν είμαστε και σίγουροι) είναι πολύ αργά το βράδυ και οι σκέψεις δύο νεαρών ψυχών που βιώνουν τις ίδιες καταστάσεις αποτυπώνονται σ’ ένα απλό χαρτί κουζίνας και στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ένα κόκκινο οικονομικό κερί κι ένα μισοσβησμένο αρωματικό πούρο κάτω απ’ το χαρτί ένα στρογγυλό ξύλινο ταλαιπωρημένο τραπέζι και πιο κάτω ένα ραδιόφωνο να παίζει μελωδίες μιας άλλης εποχής για να ταξιδεύει το νου μας πιο μακριά απ’ ότι ήδη ταξιδεύει… Έτσι λοιπόν, σιγανά και μουλωχτά για να μην ξυπνήσουμε τους υπόλοιπους δίνουμε ζωή σε ένα άψυχο χαρτί και καθώς σκεφτόμαστε τι να γράψουμε , ο ήχος του χτύπου του ρολογιού μας φέρνει στο μυαλό εμπειρίες γνώριμες.

Πάνω στη ξύλινη καμάρα της πόρτας μια πεταλούδα της νύχτας μας συντροφεύει λες και θέλει να ακούει τις ιστορίες μας ξανά και ξανά, σαν να θέλει να τις ζήσει και αυτή. Καθώς η ησυχία απλώνεται στους τοίχους το μονότονο αρμονικό και ταυτόχρονα επαναλαμβανόμενο ουρλιαχτό της τριξολίδας έρχεται σε αντίθεση με το άτακτο ροχάλισμα του Ντίνου, ο οποίος σκεπασμένος ΠΑΝΤΑ με ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του και τα όνειρά του να φύγουν μακριά από εδώ για να ερωτευτεί ξανά ή ίσως… για πρώτη φορά! Μα και αν ακόμα σβήσουμε τη φλόγα του κεριού που καίει μπροστά μας θα τη βρούμε σίγουρα στα μάτια του αν τα κοιτάξουμε βαθιά….στα μάτια του σύγχρονου Προμηθέα.

Πίσω μας βρίσκεται ένας καθρέπτης που φοβόμαστε να κοιτάξουμε για να μην δούμε την αλήθεια ή για να μην καούμε από τη φλόγα που βγάζει το δικό μας βλέμμα. Στο τζάμι δίπλα στη καμάρα υπάρχουν πολλές μικρές πεταλούδες που μαμουνίζουν και πετούν σαν να ζητούν να μπουν κι αυτές μέσα, σαν αν ζηλεύουν την πεταλούδα που βρίσκεται μέσα…ή μήπως αυτή ζηλεύει τις πεταλούδες που βρίσκονται έξω; Σαν κι αυτές τις πεταλούδες είναι και ο άλλος φίλος μας που κοιμάται δίπλα από τον σύγχρονο Προμηθέα Ήτανε μια γλυκούλα κάμπια που γνωρίζοντας τον έρωτα, κλείστηκε στο κουκούλι του και αφού κάθεται εκεί κλεισμένος στο σκοτάδι σιγά σιγά ξεχνάει τα όμορφα χρώματα της ζωής. Όπως όμως όλοι ξέρουμε κάποια στιγμή το κουκούλι σπάει και η πεταλούδα ανοίγει τα φτερά της και δείχνει με υπερηφάνεια τα χρώματα της ζωής που τώρα πια ζωγραφισμένα στα φτερά της σαν πληγές που θυμίζουν τον πόνο και το σκοτάδι.

Σκοτάδι είναι και έξω. Το ελάχιστο φως του φεγγαριού περιλούζει τον άγριο κήπο που μας περιβάλει. Ένας κήπος στον οποίο μπορείς να βρεις το νόημα της ζωής. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός πάντα ονειρευόμουν ότι πετάω μέσα σε αυτόν τον κήπο και να ‘μαι τώρα σαν Παγώνι, να ανοίγω τη πολύχρωμη ουρά μου με χρώματα του πόνου και του πάθους που ζωγράφισα στην ανάμνηση μιας πεταλούδας και το φλογερό μου βλέμμα που δανείστηκα από έναν Προμηθέα. Βέβαια απ’ τον κήπο δεν λείπουν και δύο πανέμορφες τριανταφυλλιές που οι ρίζες τους είναι κοντά και τα μπουμπούκια τους κλειστά περιμένοντας τον κατάλληλο καιρό για να ανοίξουν και το κατάλληλο χέρι να τις φροντίσει. Γιατί όταν τα μπουμπούκια γίνουν άνθη και δείξουν το χρώμα τους θα βγάλουν αγκάθια και θα ξέρουν ποιον πρέπει και ποιον δεν πρέπει να αφήσουν να τις ακουμπούν. Τότε θα είναι ήσυχες γιατί θα βλέπουν τη φλόγα στα μάτια του ανθρώπου που τις αγγίζει γιατί η πεταλούδα θα πετάει πάντα κοντά στα ροδοπέταλα τους και το Παγώνι θα γυρνάει εκεί κοντά δείχνοντας την ουρά του με υπερηφάνεια και απειλητικά σε όποιον πειράξει τα λουλούδια του.

Έτσι λοιπόν κι αυτό το βράδυ το Παγώνι μεθυσμένο από το άρωμα της τριανταφυλλιάς κάθισε κι έγραψε για την πεταλούδα, τον Προμηθέα αλλά και την άλλη τριανταφυλλιά. Όμως υπήρχαν και πτηνά στο κήπο, όπως εκείνο το καλοθρεμμένο και γεμάτο ζωή χελιδόνι το οποίο έφευγε αλλά πάντα όταν άνοιγε ο καιρός επέστρεφε στη φωλιά του. Ενώ πετάει συνέχεια γι’ άλλα μέρη ποτέ δεν ξεχνάει να γυρίζει πίσω αφού έχει το χάρισμα να θυμάται τη φλόγα του Προμηθέα και την πολύχρωμη ουρά του Παγωνιού. Καθώς το φως διαδέχεται το σκοτάδι και οι σκιασμένες πλευρές του μυαλού μας φωτίζονται η έμπνευση και το σώμα μας, μας εγκαταλείπουν. Όλα αυτά θα ξεχαστούν στους έντονους ρυθμούς της μέρας που ακολουθεί γιατί αφού ποτίσουμε τις τριανταφυλλιές και μυρίσουμε το μεθυστικό άρωμά τους θα κοιτάξουμε τα υγρά φλογερά μάτια του κουτσού Προμηθέα και θα μαγευτούμε από το πολύχρωμο πέταγμα της ερωτευμένης πεταλούδας.

Ίσως και αυτή η μέρα να δώσει ένα νέο χρώμα στην πολύχρωμη ουρά του Παγωνιού και καθώς οι γωνίες του μυαλού μας θα γεμίσουν πάλι σκιές ίσως να γραφτεί μια νέα ιστορία σ’ έναν άλλο κήπο, για άλλα ζώα, για άλλα χρώματα αφού η κάθε εμπειρία δίνει ένα φτερό πένα για να γεμίσεις τις σελίδες της ζωής…