Το παράθυρο στη ψυχή μου.

Μετά από πολλά ξυπνήματα…πιο πολλά από 24 η ψυχή μου ήταν ακόμα γκρίζα. Μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι μόνο ο χώρος του γραφείου μου με ικανοποιούσε. Παρόλο που ήξερα ότι κάποια στιγμή η διάθεσή μου θα επέστρεφε ανησυχούσα καθώς έβλεπα ότι ο χρόνος περνάει. Μια φίλη με βοήθησε να βάλω το χρώμα πίσω στη καθημερινότητα μου. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο….ήταν το κάρμα μου!

Η ιστορία έχει ως εξής…..

Απελπισμένος και λαχανιασμένος, έκανα κύκλους σε αυτούς τους σκοτεινούς χώρους με τους γκρίζους τοίχους. Άλλαζα δωμάτια….όλα γκρίζα, σκοτεινά και άδεια…..όταν φώναζα ΓΙΑΤΙΙΙ….άκουγα μόνο τον αντίλαλό μου. Έπεφτα και καμιά φορά δεν είχε νόημα να ξανασηκωθώ…. Εκεί που ήμουν σκυφτός…… είδα ένα τζάμι να σχηματίζεται στον απέναντι τοίχο μου. Δύο ζεστά καστανά μάτια κοίταζαν προς το μέρος μου και ήταν τόσο οικία…..με κοιτούσαν και ήταν σα να μου γελούσαν. Σιγά σιγά φάνηκε όλο το πρόσωπο. Τα φωτεινά καστανά μαλλιά της και το στρογγυλό γλυκό της πρόσωπο. Γέλασε και μου έκανε νεύμα να την πλησιάσω……όσο πλησίαζα ένα παράθυρο σχηματιζόταν στον τοίχο μου.

Το άνοιξε….και μου είπε….. «Κοίτα είναι το σπίτι μου…θες να έρθεις;» Ήταν γεμάτο χρώματα και όμορφα πράγματα. Μικρό και φωτεινό…… μπήκα μέσα και πήρα λίγο από τη χαρά της….θυμήθηκα πως είναι να γελάς και να μη σε νοιάζουν οι λεπτομέρειες….Αυτό το παράθυρο και όλα τα παιδιά που έβρισκα μέσα σε αυτό φώτιζαν το σκοτεινό μου χώρο και σιγά σιγά έβαψαν με χρώματα και χαρά έναν έναν όλους μου τους τοίχους. Ίσως δεν καταλάβει ποτέ πόσο σημαντικό είναι για μένα αυτό το παράθυρο….το σίγουρο είναι ότι το έχω ακόμα ανοιχτό και κρυφοκοιτάζω….κι ας μην θέλω να φαίνομαι. Γιατί η φιλία δεν μετριέται στις παρουσίες αλλά στις απουσίες……και εγώ θα είμαι εκεί να βοηθήσω όποτε με χρειαστείς. Σ’ ευχαριστώ πολύ που θύμισες πως είναι να έχω χρώμα στη ζωή μου και όποτε θες….ξέρεις που θα με βρεις….

…έξω από το παράθυρό σου…….