Ο Άγγελος....ο Ταχυδρόμος και το περιστέρι.....

Δεν με έπαιρνε ο ύπνος….. σκεφτόμουν… «ο καφές θα φτάιει….» αλλά ήμουν περίεργα ανήσυχος….

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και στριφογυρνούσα….

Ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο την συνάντησα…… δεν ξέρω αν την πρόσεξα εγώ πρώτος η αυτή εμένα. Γνωριζόμασταν χωρίς να έχουμε ειδωθεί ΠΟΤΕ ξανά….όμως αυτή με ήξερε καλά…..Τα ξανθά μαλλιά της έλαμπαν και μου τα έδειχνε με νάζι σαν να ήθελε να τα προσέξω….. το πρόσωπό της λευκό και ήρεμο…γελαστό! Τα μάτια της έλεγαν πολλά…..δεν ήθελα να τα κοιτάω μην τυχών τα διαβάσω…. Ούτε αυτή ήθελα να διαβάσω τον πόνο μέσα τους….αυτά είχαν φύγει πια….. ήταν μαχητής κάποτε….τους γνωρίζω καλά τους μαχητές….είχε το ζωνάρι απ’ το σπαθί στη μέση της αλλά σπαθί δεν ήθελε πια!

Απολάμβανε τα φτερά της….περίεργο…. μου θύμισαν τα φτερά που ψάχνω κι εγώ…..πετούσε σκανδαλιάρικα γύρω μου κι εγώ την χάζευα!

Με πλησίασε και μου ψιθύρισε….. «Ταχυδρόμε….. γιατί άργησες;»

Αν και δεν κατάλαβα γιατί με αποκάλεσε ταχυδρόμο δεν παραξενεύτηκα…..κοίταξα τον εαυτό μου…..φορούσα μια τσάντα ταχυδρόμου περασμένη στον ώμο μου και ένα καπέλο. Γέλασα γιατί σκέφτηκα ότι μου πάει πολύ…..της λέω….σου αρέσει η καινούργια μου στολή; Γελώντας απάντησε ότι δεν είναι καινούργια και ότι τη φοράω πολλά χρόνια….πάλι δεν παραξενεύτηκα….

Κι εσένα σου πάνε τα λευκά! της είπα

Πήγε να σκοτεινιάσει αλλά το πρόσωπό της πάλι στολίσθηκε με χαμόγελα! Με τα δυο της χέρια ανασήκωσε το άσπρο φουστάνι που φορούσε και φώναξε….Σ’ ΑΡΕΣΕΙ; ΕΚΑΝΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΤΑΤΡΟΠΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Χαμογέλασα…..άνοιξα την τσάντα και της είπα…..

Δεσποινής….περιμένω το γράμμα σας…..

ΔΕΝ θα στο δώσω εγώ! μου είπε

Και πως θα το παραλάβω; Ρώτησα με απορία

Θα έρθει στα χέρια σου όταν πρέπει…..θα στο φέρει το γλυκό μου περιστέρι!

Και που θα το στείλω; Την ξαναρώτησα

Ταχυδρόμε….. όταν έγραψα αυτό το γράμμα αναρωτιόμουν συνεχώς ποιος θα είναι ο παραλήπτης….. τώρα ξέρω ότι τον παραλήπτη τον βρίσκει ο Ταχυδρόμος ……..

Είχα μπερδευτεί…..πήγα να κάνω κι άλλη ερώτηση όταν μου είπε…. «τι κάνει το παρεάκι;»

Η καρδιά μου φτερούγισε από ανησυχία….. λες να πάθουν κάτι τα φιλαράκια μου; Τι ξέρει αυτός ο άγγελος;

Τότε μου είπε….. «Μην ανησυχείς, όπως ανησυχείς εσύ για το Φλαμίνκγο σου, το ψάρι τον λύκο και το γλάρο έτσι ανησυχώ κι εγώ για το περιστέρι μου…..και θα το προσέχω…. Όλους θα σας προσέχω…..»

Μου έκλεισε το μάτι και……..

Η ζέστη και ο ήχος του ανεμιστήρα με επανέφεραν στη πραγματικότητα…….. δεν ήμουν πια ταχυδρόμος……

Αν θέλετε να ξέρετε….μερικά γράμματα μπορεί να γράφονται χωρίς παραλήπτη αλλά στο τέλος βρίσκουν το δρόμο τους… εγώ μια φορά το πήρα το γράμμα….. μπορεί να μη γνώρισα αυτό τον «Ξακουστό» άγγελο όπως με ήξερε αυτός μέσα από εδώ…. αλλά νιώθω ότι αυτό το γράμμα έπρεπε να το πάρω εγώ…..για να το ταχυδρομήσω εκεί που πρέπει…πίσω στο Περιστέρι σου άγγελε μου…. Στο περιστέρι σου….. που νοιάζεσαι και αγαπάς ΤΟΣΟ! Είναι τιμή μου που ήμουν ένας παραλήπτης αλλά και ο Ταχυδρόμος….

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ……

«μα νιωθω...να το νιωθω...την καρδια μου να φτερουγιζει...
μηπως ειναι απο χαρα?θα παω και εγω στους αγγελους μου...θα βαλω και παλι ασπρα και θα παω στους αγγελους μου...
Αχ....τι γραφω...αφου δεν υπαρχει παραληπτης…»


Ήτανε Κυριακή

Στίχοι: Γιώργος Παπαδόπουλος

Μουσική: Γιώργος Παπαδόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Παπαδόπουλος

Σαν ό΄τι πιο γλυκό, πρόσωπο χλωμό
μικρό κορίτσι
φως έλαμπε από φως άγγελος ξανθός
που΄θελε να φύγει

Μικρή μου ανεμώνα
τα φύλλα σου ο άνεμος τα πήρε μακριά
μια νύχτα του χειμώνα
τα φύλλα σου λύγισαν μεσ΄την παγωνιά
ήτανε Κυριακή Θεέ μου ψέμα να΄ταν...γιατί;

Δες όλες οι στιγμές μένουν ζωντανές
στις αναμνήσεις
κι αν κάνω προσευχές όλες μου οι ευχές
θα΄ναι να γυρίσεις

Μικρή μου ανεμώνα
τα φύλλα σου ο άνεμος τα πήρε μακριά
μια νύχτα του χειμώνα
τα φύλλα σου λύγισαν μεσ΄την παγωνιά
ήτανε Κυριακή Θεέ μου ψέμα να΄ταν...γιατί;

Μικρή μου ανεμώνα
αυτοί που σε γνώρισαν σου στέλνουν φιλιά
τι κι αν περάσουν χρόνια
θα δεις που κάποτε θα βρεθούμε ξανά
Αντίο να μη πεις γλυκιά μου ανεμώνα καληνύχτα....