Εμείς οι άνθρωποι των παλτών

Δεν ήξερα τι με ενοχλούσε….λες και έφταιγε ο αέρας γύρω μου…..η στεγνή άσφαλτος, ο ξηρός αέρας, η ζέστη. Κάθε πρωί που άλλαζα την ημέρα στο ημερολόγιο και έβλεπα «Νοέμβρης»! Στα χαρτιά ναι….στη πράξη όμως; Αυτή η ζέστη!

Γυρνώντας ξημερώματα από ξενύχτι που είχα να κάνω μήνες καθισμένος στο καινούργιο μου αυτοκίνητο κάποιες στάλες έπεσαν στο καθαρό μπαμπρίζ μου. Οι υαλοκαθαριστήρες ξεκίνησαν και ένα χαμόγελο στόλισε το πρόσωπό μου. Επιτέλους ψυθήρισα ζαλισμένος από το λευκό κρασί και τις όμορφες μελωδίες της οκτάβας.

Δίπλα μου εσύ μου κρατούσες το χέρι και καλωσορίζαμε το χειμώνα. Παρκάραμε έξω από το νέο μου σπίτι. Βγαίνοντας συνειδητοποίησα πόσα είχαν αλλάξει….
Εσύ δίπλα μου, νέο αμάξι, νέο σπίτι…..και ξαφνικά…..αυτή η μυρωδιά! Η μυρωδιά από το τζάκι του γείτονα, αυτό το καμμένο ξύλο σε συνδυασμό με το βρεγμένο χώμα. Οι δρόμοι γυάλιζαν από την βροχή λες και τη λαχταρούσαν μέρες.

Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν το καλοκαίρι….ίσως οι περισσότεροι…. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς….που αγαπάμε τη ζεστή σοκολάτα και το τσάι, που ψήνουμε κάστανα στο τζάκι και χαζεύουμε τη φλόγα. Που μας αρέσει να βλέπουμε τα δέντρα να ρίχνουν τα φύλλα τους και σιγά σιγά να ετοιμάζονται για τα καινούργια.

Υπάρχουμε κι εμείς που μας αρέσει να βάζουμε γάντια και κασκόλ….που όταν ήμασταν μικροί παίζαμε με την ομπρέλα μέχρι που ξεχνούσαμε τη βροχή και γυρνούσαμε σπίτι βρεγμένη από την κορφή ως τα νύχια. Εμείς….που περιμένουμε να βάλουμε πως και πως το παλτό μας……

Εμείς οι άνθρωποι των παλτών…….

Μόλις είχα ανοίξει τη πόρτα και σου κρατούσα το χέρι. Πριν ξαπλώσουμε για ύπνο κάτω από το ζεστό μας πάπλωμα άνοιξα την ντουλάπα. Ήταν εκεί….και πάλι με περίμενε με ανυπομονησία……έβγαλα την κρεμάστρα και το άφησα έξω……και πάλι μαζί θα βγάλουμε το χειμώνα φίλε……

….εμείς οι άνθρωποι των παλτών…….