Ίσως κανείς δεν ξέρει όλη την ιστορία. Ίσως αυτή η ιστορία να μην είναι ένα όμορφο παραμυθάκι όπως οι περισσότερες σε αυτό το blog. Ίσως αυτή η ιστορία μιλάει για μια κουκουβάγια που συνειδητοποίησε ξαφνικά!! Ότι δεν μπορεί να πετάξει!
Ήταν 2000 η χρονιά που περίμενα με ΤΟΣΗ λαχτάρα! Είχε έρθει η στιγμή να ζήσω μόνος, να αυτονομηθώ να κάνω ΟΛΑ αυτά που χρόνια ολόκληρα σκηνοθετούσα στο εφηβικό δωμάτιο μου ακούγοντας μελωδίες της εποχής όπως και τώρα γράφοντας αυτό το κείμενο. Το σπίτι ήταν έτοιμο κι εγώ σιγά σιγά ετοίμαζα τις κούτες. Ήταν η τελευταία μου μέρα κι έτσι είχα αρχίσει τις βόλτες. Για την ακρίβεια τους αποχαιρετισμούς…. Κάθε σπίτι και μια θλίψη στον πρόσωπο τόσο των φίλων όσο και των συγγενών.
Στεκόμουν έξω από το παλιό αρχοντικό. Πόσα όμορφα πράγματα είχαμε ζήσει εκεί τα 3 τελευταία χρόνια…. Την πόρτα άνοιξε ο αληθινός Φίλος….. κλαίγαμε σαν μωρά παιδιά και δεν ντρέπομαι να σας το πω. Του είπα να προσέχει και έφυγα.
Το τι ακολούθησε θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για μένα…. είναι δικά μου φαντάσματα. Ίσως μια άλλη μέρα…..
Είχα επιστρέψει πίσω στο πατρικό μου….
Στο ίδιο εφηβικό δωμάτιο……
Όλων η ζωή άλλαζε αλλά εγώ…. περπατούσα στους ίδιους δρόμους, μιλούσα με τα ίδια άτομα, έκανε τα ίδια πράγματα…..
Τότε άρχισα τα «Καλώς όρισες….. Καλό ταξίδι!!!»
Κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα, Απόκριες και Καλοκαίρια ήμουν εκεί…. στο λιμάνι να πάρω λίγο από τον αέρα των καλών φίλων! Μέχρι που έγινα βράχος….. ο βράχος που είναι ΠΑΝΤΑ εκεί… καλωσορίζει, αποχαιρετάει αλλά είναι πάντα εκεί να τον χτυπάει το κύμα χειμώνα καλοκαίρι…….
Έτσι μια μέρα….. έγινα αυτός που δεν αποχαιρετά πια! Όχι δεν άλλαξαν τα αισθήματα μου….. απλά ΔΕΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ! Έτσι, κάθε φορά λέω…. Τα λέμε αύριο… και χάνομαι!
Μια από τις επόμενες μέρες …. Κλείνει το άλμπουμ φωτογραφιών των φοιτητικών μου χρόνων. Φεύγει και ο τελευταίος……
… δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που ναι μικρή…..
Τα φοιτητικά μου χρόνια μαζί τους ήταν πολύ λαμπερά! Πέρασα πολύ καλά αν και πολλές φορές αναρωτιέμαι πως με άντεχαν ή πως με αντέχουν ακόμα! Τόσοι χοροί, τόσα γέλια, τόσα κλάματα….. τόσα πειράγματα!!! Για μένα θα είναι πάντα οι άνθρωποι που θα τους χτυπάω με μανία τα κουδούνια, που θα ανοίγω ευθαρσώς το ψυγείο τους κι αν θα ήθελα να θυμούνται κάτι και οι τρεις από μένα είναι το «τι θα λέτε στα παιδιά σας…..» και ίσως μια μέρα να πείτε στα παιδιά σας για τον τρελό Χανιώτη που σας ξεσήκωνε και τον ξεσηκώνατε.
Έτσι Ευαγγελία μου, είσαι η τελευταία… και πρέπει να σε αποχαιρετήσω από εδώ γιατί τις επόμενες μέρες θα εξαφανιστώ! Κι εγώ για εσάς θα είμαι ΠΑΝΤΑ εδώ, ο βράχος που θα περιμένει με ανυπομονησία να σας πει Καλωσορίσατε και μετά Καλό ταξίδι…. Και θα το κάνω με χαρά….
Οπότε κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι είστε και οι τρεις στο λιμάνι της Σούδας…….
Φεύγετε κι εγώ πρέπει να κάτσω εκεί…… να σας κοιτώ να τρέχετε με τις βαλίτσες σας μέσα στη μπουκαπόρτα….. και χαίρομαι για εσάς…..
Μην λυπάσαι όμως….. γιατί αυτό το άλμπουμ χωράει κι άλλες φωτογραφίες…….
3 σχόλια:
πολύ συγκινητική η ιστορία και πολύ ωραίες οι φώτο!!!
να ξέρεις κάτι...
...δεν έχει σημασία αν έχεις φύγει ή αν έχεις μείνει εκεί..
τα συναισθήματα αποχωρισμού είναι τα ίδια!!
...γι'αυτό το λόγο και για όλους τους λόγους που δεν αναφέρεις στην ιστορία, κάθε φορά που ερχόμουν ή έφευγα, δεν σας έλεγα πότε γινόταν...απλά εμφανιζόμουν...σαν να έμενα εκεί και "οι πολλές υποχρεώσεις μου" δεν μου επέτρεπαν να σας βλέπω πολύ συχνά!
είσαι βράχος και φτιάχνεις τωρά πια πιο ώριμος ένα σπίτι καλύτερο και πιο ουσιαστικό απο το φοιτητικό!!
είμαι κάπου εκεί και σε φιλώ γλυκά!
to ksero oti eisai kapou edo.....panta 8a eisai!!
;)
babyliss pro titanium flat iron - Tipanium Art
This design is used for the use tube supplier of the rubber, concrete and titanium symbol iron samsung watch 3 titanium blocks to create a lightweight black titanium and functional winnerwell titanium stove surface.
Δημοσίευση σχολίου