Το πιο ωραίο στο αυτό το blog εκτός του ότι το κλείνω και το ανοίγω συνέχεια είναι ότι έχου πολλούς πιστούς φίλους ακόμα κι αν αυτοί δεν είναι οι πρωταγονιστες των ιστοριών μου. Σας καλοσορίζω στον ιστίτοπό μας λοιπόν και στη ζωή μας. Το παρακάτω παραμυθι είναι γραμμένο από μια φίλη ως απάντηση στο τελευταίο μου post.Την ευχαριστώ πολύ για αυτό το ταρακούνημα!
Μια μέρα είπα να κοιμηθώ και εγώ αλλά ………..πω πω … εντάξει δε σου κρατώ κακία…. Αλλά ήταν ανάγκη αυτό το πουλί να χάσει το δρόμο …;;;; Πάλι καλά δηλαδή που το βρήκα εγώ, φαντάζεσαι να πήγαινε αλλού; Τέλος πάντων..αφού με ξύπνησε λοιπόν..του έβαλα να φάει κάτι ψιχουλάκια και του έδωσα νεράκι(λαχάνιασμα να δεις… λέξη δε καταλάβαινα από όσα έλεγε).
Είχε λέει νέα σημαντικά και ερχόταν να σε βρει να τα δημοσιεύσεις γιατί είναι ο μόνος τρόπος να βγουν προς τα έξω, κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει όταν μιλάει. Προσπάθησα να του πω εγώ πώς να έρθει αλλά δεν δεχόταν να ακούσει τίποτα, κουρασμένο πολύ..οπότε μου τα είπε εμένα και στα μεταφέρω ακριβώς όπως τα άκουσα σήμερα το πρωί…
Και μου είπε πολλά..για τον γαργαλιστή που χάθηκε ξαφνικά …για τις μωβ και μαύρες σελίδες που γέμισαν το blog για όλα ….ακόμα και για εκείνον τον τύπο που μαχαιρώνει τις μπάλες των παιδιών που έχουν πέσει στην αυλή του…. αλλά μου είπε και τη συνέχεια, αυτήν θέλει να σου γράψω…
Πριν λίγες μέρες παιδιά έπαιζαν στο δρόμο… άνοιξη, χαρά Θεού…. φωνές γέλια τραγούδια, γκρίνιες και κλάματα της στιγμής…. σαν να τους μάτιασε κάποιος και η μπάλα τους έπεσε στον κήπο που δεν έμπαινε ο ήλιος ποτέ… στην αυλή εκείνη που είπαμε παραπάνω. Κανείς δεν ήθελε να πάει, όλοι έλεγαν να ξεχάσουν τη μπάλα και να παίξουν κάτι άλλο, να πάρουν μια καινούρια ποιος θα τόλμαγε να τη ζητήσει από τους γονείς του; Δύσκολοι καιροί είχαν έρθει για τα όλους μας, πράγματα που εμείς θεωρούσαμε δεδομένα ζορίζονταν οι άνθρωποι να τα έχουν. Ο μικρός Κωστάκης ήταν ο μόνος που μίλησε θαρραλέα…
-θα πάω εγώ… είπε .ούτε να το συζητήσουν οι υπόλοιποι φοβόταν ότι θα έκανε κακό κ σε εκείνον αν έμπαινε μέσα κρυφά όπως σχεδίαζε. Σιγά μην ακούσει κανέναν τους όμως 5χρονών δεν ήταν ο τυπάκος κ τσαμπουκάς τρελός, με καρδιά μάλαμα όμως. Μια μικρή χαραμάδα στην πίσω μεριά του κήπου ήταν ικανή να τον χωρέσει το μικρούλη. μπήκε μέσα και δεν πίστευε στα μάτια του...Χιόνια..κρύο εγκαταλελειμμένα δέντρα και λουλούδια και στη μέση της αυλής ένα σπίτι άχαρο με σπασμένα παράθυρα, και τσακισμένα κεραμίδια πλησίασε στην πόρτα φοβισμένος και είδε… Τον είδε να κλαίει να πονά..να είναι μόνος…. και το μόνο που ήθελε να κάνε ήταν να πάει να του δώσει τη μπάλα να παίξουνε μαζί.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι σκεφτόταν…. αλλά κάποια παιδιά, και κάποιοι μεγάλοι που μένουν παιδιά έχουν καρδιά ανοιχτή για όλους και βλέπουν τι κρύβεται πίσω από μια κρύα αυλή…
-έπεσε η μπάλα μας εδώ. θες να παίξουμε?
Αγρίεψε εκείνος… του φώναζε να φύγει
-Φύγε από εδώ..δε μένει κανείς εδώ, φύγε… δεν είδες την ταμπέλα έξω να μη μπει κανείς;;; φύγε γρήγορα..και έτρεξε να πάρει το μαχαίρι του να τρυπήσει τη μπάλα..
-Την είδα τη ταμπέλα αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει 34 όμικρον..είναι το μόνο γράμμα που ξέρω να διαβάζω…
Μόλις το άκουσε αυτό γύρισε τον κοίταξε και άρχισε να γελάει..τόσο δυνατά τόσο έντονα που τα χιόνια στην αυλή άρχισαν να λιώνουν και το σπίτι να γίνεται ζεστό..τα λουλούδια στην αυλή ξανάνθισαν και πουλάκια ήρθαν και κάθισαν στα κλαδιά των δέντρων…
-Ώστε έχει 34 όμικρον ε? δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι…..
Έφτανε η αφέλεια και η καλοσύνη του μικρού να σπάσει ο πάγος από την καρδιά του και να ξαναρχίσει να ζει νέες ιστορίες… με φίλους, οικογένεια και φυσικά το μικρό Κωνσταντίνο… Και όταν τύχαινε καμιά φορά η μπάλα κάποιων παιδιών να έπεφτε πάλι στην αυλή του τα καλούσε μέσα τους έκανε σοκολάτα, τους κέρναγε μπισκότα και τους έλεγε ιστορίες αληθινές. όχι για μάγους και πρίγκιπες. αλλά ιστορίες για φίλους, παλιούς, νέους, για δάκρυα λύπης, χαράς και για παθήματα-μαθήματα που δεν θα ξεχάσει ποτέ…
Όχι ότι πίστευε ότι θα τους προφυλάξει να μη πονέσουν… αλλά για να ξέρουν ότι στα άσχημα υπάρχουν και τα όμορφα και ότι ό,τι και να έρθει στη ζωή τους θα βρεθεί ένας μικρός Κωστάκης που θα τα αλλάζει και πάλι όλα από την αρχή…………
Αυτά μου είπε… και αυτά σου γράφω…
είπε θα καταλάβεις εσύ όσα δε μπόρεσα εγώ…
Είχε λέει νέα σημαντικά και ερχόταν να σε βρει να τα δημοσιεύσεις γιατί είναι ο μόνος τρόπος να βγουν προς τα έξω, κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει όταν μιλάει. Προσπάθησα να του πω εγώ πώς να έρθει αλλά δεν δεχόταν να ακούσει τίποτα, κουρασμένο πολύ..οπότε μου τα είπε εμένα και στα μεταφέρω ακριβώς όπως τα άκουσα σήμερα το πρωί…
Και μου είπε πολλά..για τον γαργαλιστή που χάθηκε ξαφνικά …για τις μωβ και μαύρες σελίδες που γέμισαν το blog για όλα ….ακόμα και για εκείνον τον τύπο που μαχαιρώνει τις μπάλες των παιδιών που έχουν πέσει στην αυλή του…. αλλά μου είπε και τη συνέχεια, αυτήν θέλει να σου γράψω…
Πριν λίγες μέρες παιδιά έπαιζαν στο δρόμο… άνοιξη, χαρά Θεού…. φωνές γέλια τραγούδια, γκρίνιες και κλάματα της στιγμής…. σαν να τους μάτιασε κάποιος και η μπάλα τους έπεσε στον κήπο που δεν έμπαινε ο ήλιος ποτέ… στην αυλή εκείνη που είπαμε παραπάνω. Κανείς δεν ήθελε να πάει, όλοι έλεγαν να ξεχάσουν τη μπάλα και να παίξουν κάτι άλλο, να πάρουν μια καινούρια ποιος θα τόλμαγε να τη ζητήσει από τους γονείς του; Δύσκολοι καιροί είχαν έρθει για τα όλους μας, πράγματα που εμείς θεωρούσαμε δεδομένα ζορίζονταν οι άνθρωποι να τα έχουν. Ο μικρός Κωστάκης ήταν ο μόνος που μίλησε θαρραλέα…
-θα πάω εγώ… είπε .ούτε να το συζητήσουν οι υπόλοιποι φοβόταν ότι θα έκανε κακό κ σε εκείνον αν έμπαινε μέσα κρυφά όπως σχεδίαζε. Σιγά μην ακούσει κανέναν τους όμως 5χρονών δεν ήταν ο τυπάκος κ τσαμπουκάς τρελός, με καρδιά μάλαμα όμως. Μια μικρή χαραμάδα στην πίσω μεριά του κήπου ήταν ικανή να τον χωρέσει το μικρούλη. μπήκε μέσα και δεν πίστευε στα μάτια του...Χιόνια..κρύο εγκαταλελειμμένα δέντρα και λουλούδια και στη μέση της αυλής ένα σπίτι άχαρο με σπασμένα παράθυρα, και τσακισμένα κεραμίδια πλησίασε στην πόρτα φοβισμένος και είδε… Τον είδε να κλαίει να πονά..να είναι μόνος…. και το μόνο που ήθελε να κάνε ήταν να πάει να του δώσει τη μπάλα να παίξουνε μαζί.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι σκεφτόταν…. αλλά κάποια παιδιά, και κάποιοι μεγάλοι που μένουν παιδιά έχουν καρδιά ανοιχτή για όλους και βλέπουν τι κρύβεται πίσω από μια κρύα αυλή…
-έπεσε η μπάλα μας εδώ. θες να παίξουμε?
Αγρίεψε εκείνος… του φώναζε να φύγει
-Φύγε από εδώ..δε μένει κανείς εδώ, φύγε… δεν είδες την ταμπέλα έξω να μη μπει κανείς;;; φύγε γρήγορα..και έτρεξε να πάρει το μαχαίρι του να τρυπήσει τη μπάλα..
-Την είδα τη ταμπέλα αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει 34 όμικρον..είναι το μόνο γράμμα που ξέρω να διαβάζω…
Μόλις το άκουσε αυτό γύρισε τον κοίταξε και άρχισε να γελάει..τόσο δυνατά τόσο έντονα που τα χιόνια στην αυλή άρχισαν να λιώνουν και το σπίτι να γίνεται ζεστό..τα λουλούδια στην αυλή ξανάνθισαν και πουλάκια ήρθαν και κάθισαν στα κλαδιά των δέντρων…
-Ώστε έχει 34 όμικρον ε? δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι…..
Έφτανε η αφέλεια και η καλοσύνη του μικρού να σπάσει ο πάγος από την καρδιά του και να ξαναρχίσει να ζει νέες ιστορίες… με φίλους, οικογένεια και φυσικά το μικρό Κωνσταντίνο… Και όταν τύχαινε καμιά φορά η μπάλα κάποιων παιδιών να έπεφτε πάλι στην αυλή του τα καλούσε μέσα τους έκανε σοκολάτα, τους κέρναγε μπισκότα και τους έλεγε ιστορίες αληθινές. όχι για μάγους και πρίγκιπες. αλλά ιστορίες για φίλους, παλιούς, νέους, για δάκρυα λύπης, χαράς και για παθήματα-μαθήματα που δεν θα ξεχάσει ποτέ…
Όχι ότι πίστευε ότι θα τους προφυλάξει να μη πονέσουν… αλλά για να ξέρουν ότι στα άσχημα υπάρχουν και τα όμορφα και ότι ό,τι και να έρθει στη ζωή τους θα βρεθεί ένας μικρός Κωστάκης που θα τα αλλάζει και πάλι όλα από την αρχή…………
Αυτά μου είπε… και αυτά σου γράφω…
είπε θα καταλάβεις εσύ όσα δε μπόρεσα εγώ…
1 σχόλιο:
είμαι εδώ...χαίρομαι που το είδα και πάλι ανοιχτό και περιμένω να διαβάσω νέες ιστορίες και σκέψεις. υπογραφή: "δεν λέω τίποτα"
Δημοσίευση σχολίου