Η αμυγδαλιά του Καρυωτάκη και το δεντράκι μου......

Κ.Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Π.Κ.ΛΙΟΝΑΚΗΣ

Από σένα μεγάλε και ένδοξε Ποιητή

ιδανεικό Αυτόχειρα σε λένε μερικοί

τη μηγδαλιά που φύτρωσε στο κήπο σου διαβάζω

και δέντρο εγώ παρόμοι πηγαίνω κι αγοράζω

Του Ιούδα το δεντράκι το μικρό 

φύτεψα με το χέρι μου και ήτανε γυμνό

πότισε το χώμα μου ο πόνος και ο φόβος 

σα μιλήσε κι ο πιο μικρός του δέρματός μου ο πόρος

Είπα, χώμα του κήπου τούτου εδώ δέξου το το δεντράκι

και στη σκιά του κάποτε να νιώσουν το αεράκι

απόγονοι απ΄το αίμα μου να νιώσουν τη ψυχή μου

να βρίσκουνε παρηγοριά από τη θύμησή μου

Με ευλάβεια τους στίχους σου σαν συνταγή κρατάω

Κάθε πρωί όπως κι εσύ κοντά του γονατίζω

και με νερό και δάκρυα συνέχεια το ποτίζω

αχ το δεντράκι το μικρό μα ΠΟΣΟ το πονάω...

όπως κι εσύ κι εγώ φτωχός........του έχω αγάπη τόση.....