Τα μεταλλικά Φτερά.....

…………….περπατάω συνεχώς…..το βήμα μου αργό και σταθερό. Ο καιρός είναι ευχάριστος…Φθινόπωρο πρέπει να είναι……μα πού βγάζει αυτό το μονοπάτι; Κοιτάω δεξιά κι αριστερά….δέντρα….ελιές, πορτοκαλιές…..είναι τόσο όμορφα! Είναι τόσο ήσυχα και μυρωδάτα….. μα που βγάζει αυτό το μονοπάτι;;
Ισιώνω το καπέλο μου και φτιάχνω τη τσάντα στον ώμο μου. Για ακόμα μια φορά δεν μου κάνει ΚΑΜΙΑ εντύπωση που τη φοράω…λες και είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Για ακόμα μια φορά δεν μου έκανε καμία εντύπωση που είμαι ταχυδρόμος.



Την ησυχία του δρόμου στόλισε ένας επαναλαμβανόμενος ήχος. Κάτι ερχόταν από μακριά. Ο ήχος γινόταν όλο και πιο έντονος…..
Πήγα στην άκρη του δρόμου και στάθηκα. Κοίταξα πίσω μου και είδα ένα δίκυκλο να πλησιάζει…..ήταν μια βέσπα.

Αφού μάρσαρε μια δυο φορές σταμάτησα μπροστά μου. Ο αναβάτης ήταν ένα γελαστό αγόρι που φορούσε ένα κράνος. Όχι οποιοδήποτε κράνος όμως…ένα κράνος από αυτά που φορούν οι πιλότοι. Πλέον ήξερα τι έπρεπε να κάνω….άνοιξα την τσάντα μου και τον πλησίασα περιμένοντας το γράμμα του …..έβγαλε το κράνος του και το έβαλε στην τσάντα μου. Γέλασα….του λέω….ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΟ!!!

Δεν παραδίδεις δέματα με ρώτησε;
Εεεεε ναι είπα αλλά ξέρεις…..
Τότε με διέκοψε λέγοντας……Φίλε συγγνώμη αλλά έχω πτήση και δεν μπορώ να χασομερώ! Το είπε σαν το παιδί που υπερηφανευόταν για το νέο του παιχνίδι!!! Έβαλε μπροστά τη μηχανή και μου είπε……

Να της πεις…ότι κάθε φορά που θα πετάει από χαρά…..θα την προσέχω εγώ…..

Και έφυγε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα καν να τον χαιρετίσω….

Μετά από λίγα λεπτά…..ένα αεροπλάνο έκανε ελιγμούς πάνω από το κεφάλι μου σαν να ήθελε να μου δείξει πόσο καλά είναι εκεί πάνω……εκεί.....με τα μεταλλικά φτερά!