Ο Γαργαλιστής.........

Κάποια τυχαία μέρα των Χριστουγέννων του 2000……………………..

Στο τούρκικο καφενέ Κωνσταντινούπολη της παλιάς πόλης των Χανίων, μια καλή παρέα η «το παρεάκι» όπως τους άρεσε να αυτοαποκαλούνται περνούσαν μια συνηθισμένη τους βραδιά γεμάτο γέλιο, τραγούδι και πειράγματα. Ήταν όλοι τους εκεί….και ο Νίκος, ο Τάσος, το Μαράκι και η Αριστέα, ο Ντίνος, ο Φώντας και ο Πέτρος. Για αυτούς ήταν μια συνηθισμένη μέρα ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς. Τότε δεν ήξεραν πόσο πολύτιμες ήταν οι στιγμές που ζούσαν αλλά ούτε και ότι κάποια στιγμή κάποιος θα έγραφε για τις ιστορίες καθημερινής τους τρέλας. Το τζάκι φώτιζε το ξύλινο δωμάτιο και η μυρωδιά του ναργιλέ με γεύση μήλο ήταν γλυκιά μέθη. Το κρασί στα μπρούτζινα γυαλιστερά τενεκεδάκια ξαναγέμιζε τα μικρά μας γυάλινα ποτήρια. Εμείς καθόμασταν γύρω από ένα ξύλινο τετράγωνο τραπέζι ξαπλωμένοι στον καναπέ με σχήμα Π που οι μαξιλάρες του ήταν ντυμένες με ανατολίτικα χρώματα. Ξάφνου…ο χρόνος σταμάτησε σαν κάτι μαγικό να συνέβαινε ο Νίκος μόλις είχε φυσήξει τον καπνό από το ματσούκι του Ναργιλέ, ο Τάσος με τα μάτια ολοκόκκινα έκανε γκριμάτσες στη Μαρία που γελούσε με τα χέρια σταυρωτά και τα μαλλιά της πίσω δεμένα. Ο Ντίνος με είχε αγκαλιάσει και μου έλεγε πόσο μ’ αγαπάει και η Αριστέα με το καφέ της πουλόβερ που είχε τραβήξει τα μανίκια τόσο πολύ για να καλύψει τις παλάμες της αμελοφιλοσοφούσε με τον Φώντα ο οποίος είχε ένα μάλμπορο στο στόμα του. Τότε κάποιος κατέβηκε από το τζάκι…….. ήταν λεπτός σα μακαρόνι και είχε μύτη κόκκινη και γαμψή σαν το παγόνι και στη πλάτη του είχε πάντα τη μικρή καρό του τσάντα! Ήταν ο Γαργαλιστής, αυτός που έκλεβε γέλιο και το έκρυβε σε μπουκαλάκια και μετά στο μυστικό του εργαστήριο μαζί με τη Θεία από το Παρίσι έκαναν αρώματα φτιαγμένα από γέλιο παιχνίδι ξεγνοιασιά και χαρά.  Αυτά τα μπουκαλάκια τα άφηνε σε παιδιά που είχαν ανάγκη το γέλιο. Κάνοντας δυο ακροβατικά μάζεψε το γέλιο απ’ όλα τα παιδιά! Και την ώρα που σκαρφάλωνε στη καμινάδα ο χρόνος ξανακύλησε κανονικά! Τότε τον πρόλαβα με την άκρη του ματιού μου. Είχα ακούσει ποιος ήταν και για αυτό ίσως πρόλαβα να τον δω. Απόρησα τότε γιατί ήρθε σε μας να μαζέψει το γέλιο και δεν πήγε σε μικρά παιδάκια…..αλλά χάθηκα στη λήθη της βραδιάς και στο χρώμα της φλόγας του τζακιού.

Χριστούγεννα 2010

Τις τελευταίες μέρες με ταλαιπωρούσε η ανάμνηση εκείνης της βραδιάς. Γιατί άραγε; Η μοίρα ξαναέφερε τους φίλους μου στο δρόμο μου αλλά…….το blog εξακολουθούσα να το έχω κλειστό ως σεβασμό στην πραγματική φιλία. Σε λίγες μέρες γίνομαι πατέρας και ΘΕΛΩ ΤΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. Να αγκαλιαστούμε να κλάψουμε. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως τότε. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω. Πήρα ένα λευκό χαρτί και άρχισα να γράφω…….

Αγαπητέ Γαργαλιστή,

Δεν ξέρω αν υπάρχεις και αν σε είδα εκείνα τα Χριστούγεννα……το μόνο που ξέρω είναι ότι χρειάζομαι τη βοήθεια σου. Ελπίζω το γέλιο μας εκείνη τη νύχτα να βοήθησε κόσμο που το είχε ανάγκη. Σήμερα όμως το χρειαζόμαστε πίσω και πάλι εμείς. Γιατί εμώ αγαπάμε πολύ ο ένας τον άλλο……χρειάζεται ακόμα «κάτι» και η μόνη λέξη που μπορεί να το περιγράψει είναι το γέλιο! Αν λοιπόν καλέ μου ληστή σου έχει μείνει ένα μπουκαλάκι………δώσε το σε μας.

Σε ευχαριστώ

Μια κουκουβάγια

26-12-2010

Μόλις άνοιξε η πόρτα στο σπίτι του Τάσου……ήμασταν σχεδόν όλοι εκεί…….κυκλικά λες και ξορκίζαμε ένα κακό ξόρκι. Λες και αφήσαμε τους εγωισμούς μας να μας κάνουν κακό……σε λίγη ώρα περνούσαμε υπέροχα…..απλά όπως παλιά…..με τα αστεία μας, τα ταίρια μας, τους απογόνους μας εκτός και εντός κοιλιάς, τις μουσικές αλλά και τα πειράγματά μας. Το βράδυ έφτασα σπίτι με το άλλο μου μισό τόσο χορτάτος από ζωή…….είχα ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιο.

Αγαπητή κουκουβάγια,

Από το τελευταίο μπουκαλάκι εκείνης της νύχτας είχε μείνει  μια σταγόνα. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν φτάνει αλλά για καλό και για κακό σας το έριξα……..τελικά δεν το χρειάζεστε…….τα μπουκαλάκια σας είναι οι σύντροφοί σας και οι καρποί σας.

Γαργαλιστής

Έτσι λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλω ότι το blog……ξανανοίγει

Γιατί μια κουκουβάγια επιτέλους έχει να πει μια Ιστορία