«τύχη παιδί μου να συναντάς στη ζωή σου φίλους καλούς»

μια Φίλη μου έστειλε την Ιστορία της, και όπως σας έχω υποσχεθεί όταν στέλνετε μια ιστορία που έχει να κάνει με Φιλία θα την δημοσιεύω. Απολαύστε την...... εγώ κρατάω τη φράση της γιαγιάς της «τύχη παιδί μου να συναντάς στη ζωή σου φίλους καλούς»

Μια φορά και ένα καιρό….. έτσι δεν αρχίζουν όλα τα παραμύθια? Όλες οι ιστορίες της απλής καθημερινής μας ζωής? Ή κάπως έτσι…. γυρνάει η ανέμη για να ξετυλίξει τη κλωστή για ακόμα μια φορά και να αρχίσει η ιστορία…

Κάπως έτσι σήμερα το βράδυ ακολούθησα και πάλι το μονοπάτι που οδηγεί στην καρδιά μου, άνοιξα όλα τα συρτάρια, τα κουτιά, έκατσα και ξεφύλλισα το σωρό με τα χαρτιά που δεν τα πιάνει κανείς εύκολα όχι γιατί σε πονάνε άσχημα αλλά ίσως γιατί σου λείπουν πολύ… και τι βρήκα? Την ιστορία που σου γράφω σήμερα…

Μη με ρωτήσεις πότε έγινε….. μπορεί απλά και να είναι δημιούργημα της φαντασίας της σημερινής βραδιάς όχι όμως και τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος σε αυτήν…

Ξύπνησα και δεν έλεγα να βγάλω το κεφάλι κάτω από τα σκεπάσματα… «που να ήμουν» σκέφτηκα και τεντώθηκα χωρίς να ανοίξω τα μάτια. Κάθε σπίτι έχει τη δική του μυρωδιά, το έχετε παρατηρήσει? και σε κάποια είναι τόσο έντονη που νοιώθω ότι και με κλειστά μάτια να με πάνε θα καταλάβω αμέσως που ακριβώς βρίσκομαι… έτσι και εκείνη την ημέρα. «μυρίζει Λάρισα» και άνοιξα τα μάτια να δω αν έχει ξυπνήσει η Μαρία. Κλασικά ήμουν στο σπίτι της κολλητής μου, ξεμείναμε παρεούλα από το προηγούμενο βράδυ, μετά από ένα υπέροχο φαγητό. 2 ρετσινάκια πολλά πατατάκια και πολλή πολλή ώρα με συζητήσεις για τα πάντα… κάπως έτσι  δεν κάνουν όλοι οι φίλοι? Αληθινοί φίλοι…. που μια ματιά αρκεί να καταλάβεις τι θέλουν και που η απόσταση είναι πολύ μικρή για να σταματήσεις να τους φέρνεις στο μυαλό σου κ να σχηματίσεις γρήγορα το νούμερο τους για να τους πεις από το πιο ασήμαντο μέχρι και το πιο σοβαρό προβληματισμό σου.

Η Μαρία είχε ξυπνήσει σχεδόν την ίδια ώρα, «καλημέρα κοριτσάκι, κοιμήθηκες καλά;» πάντα έτσι ρωτάει ακόμα και όταν όλο το βράδυ μπορεί να ροχάλιζα… οπότε εγώ σίγουρα καλά είχα κοιμηθεί… εκείνη δε ξέρω…. Είχαμε ξεραθεί κ οι δύο… και σίγουρα δεν ήταν πρωί κοντά 2 είχε πάει η ώρα… σηκωθήκαμε και πήγαμε στην κουζίνα για ‘πρωινό’. Κρύο γάλα και κέικ (απ’ τη μαμά της ) Δεν άργησαν να έρθουν και οι συγκάτοικοι, για μεσημεριανό εκείνοι βέβαια… ξέχασα να πω ότι η φίλη μου συγκατοικούσε με δύο ακόμα κορίτσια με τα οποία δεν τα βρίσκαμε και πολύ αλλά εντάξει… άλλωστε πέρασαν χρόνια τώρα… Σηκωθήκαμε λοιπόν πήγαμε στο δωμάτιό της ντυθήκαμε στα γρήγορα και κατεβήκαμε για πρωινή βολτούλα στο κέντρο. Γάντια σκουφιά κασκόλ μπουφάν εφοδιασμένες με τα πάντα… Έξω ήταν όλα κάτασπρα 2 μέρες χιόνιζε και το είχε στρώσει για τα καλά. με λίγο προσοχή και πολλά γλιστρήματα φτάσαμε στην αγορά βολτούλα στα μαγαζιά, χάζεμα στις βιτρίνες, πετάγοντας τα εντελώς άσχετα και συζητώντας για τα πάντα χωρίς λόγο και αφορμή. Ε… και γέλιο στο γέλιο σα  να ξεχαστήκαμε λιγάκι. δε καταλαβαίναμε που ήμασταν. «Σώσε μας» μου είπε η Μαρία μιας και με είχε για πολύ καλή πυξίδα…. όλους τους δρόμους απέξω και προσανατολισμός στο φουλ.. αλλά πού…..? λίγο το χτεσινό μας ξενύχτι λίγο το κρύο, λίγο το γέλιο ε ήρθε και κόλλησε η πυξίδα τι να κάνω? «το ’χω» της λέω αμέσως και στρίβω σε ένα στενό… και φυσικά δεν κατάφερα τπτ κύκλους κάναμε όλη την ώρα…

ευκαιρία λοιπόν να ανακαλύψουμε τον κόσμο.. χαχαχα

κάπως έτσι σκεφτήκαμε και οι δύο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε από τον ένα δρόμο να χαζεύομαι να παρατηρούμε…

«ρε Μαρία πόνεσαν τα πόδια μου δεν μπορώ άλλο να κάτσουμε» κάτσαμε σε μία καφετέρια που βρήκαμε πήραμε ζεστή τέλεια σοκολάτα και χουχουλιάσαμε λιγάκι στο τζάκι που ήταν δίπλα μας… μέχρι που έξω σκοτείνιασε και είπαμε να φύγουμε.

Το ωραίο είναι ότι δεν είχαμε χαθεί τελικά.. αμέσως αναγνωρίσαμε την πλατεία, μα καλά που είχαμε το μυαλό μας? γελάσαμε δυνατά και προχωρήσαμε. Ώρα για κρέπα είπαμε μαζί και πήγαμε στη μποέμ κρέπα αλμυρή και για τις δύο και μια γλυκιά στη μέση. Σκάσαμε και επιστρέψαμε σπίτια μας….

Η μέρα μας δεν είχε τπτ σημαντικό εκτός από αυτά που λέγαμε… όμως αυτό δε σας το γράφω… είπαμε… υπάρχουν και προσωπικά δεδομένα που λένε…. Την ιστορία την γράφω γιατί μου λείπει λιγαααακι και για να σας πω για την κολλητή μου και την φιλία μας μια φιλία που ξεκίνησε ένα πρωί στη Λάρισα γράφοντας το πρόγραμμα μαθημάτων και κρατάει 10 χρόνια και κάτι και θα κρατήσει πολλά ακόμα… Ποιος να μου το έλεγε τότε…… Θεσσαλονίκη και Κρήτη θα βρισκόντουσαν ακριβώς στη μέση του χάρτη και θα ξεκινούσε αυτή η φιλία….

Εγώ είμαι αυτή που ονειροπολώ και εκείνη αυτή που μας προσγειώνει ξεροκέφαλες και οι δύο και πεισματάρες πολύ, ρομαντικές κ οι δύο, εγώ καλή στα πρακτικά εκείνη στα θεωρητικά μαθήματα αχτύπητο δίδυμο δηλαδή για να ξεμπλέξουμε τη σχολή μας. Εκείνη με ακούει ακόμα και τώρα, όπως πάντα, και όταν της λέω «σε κούρασα?» πάντα απαντάει «μη το ξαναπείς αυτό, για κάτι τέτοια είναι οι φίλοι» Είναι δίπλα μου ακόμα και στα πιο δύσκολα… δεν σταματάει να μου δίνει συμβουλές, να χαίρεται με τη κάθε χαρά μου και να κλαίει με την κάθε λύπη μου… καλόκαρδη κ γλυκιά είναι ο πρώτος άνθρωπος που μου έρχεται στο μυαλό όταν κάποιος μου μιλάει για φίλους του. Έλειπα στη μεγαλύτερη χαρά της, τον γάμο της, αν και ήθελα να είμαι εκεί….. αλλά δεν γινόταν.. όμως της υπόσχομαι ότι στην επόμενη θα είμαι εκεί (πρώτα ο Θεός)… κοντά στην γέννηση των παιδιών της… Να είναι καλά και ευτυχισμένη με τον Αλέξη της!!!

«τύχη παιδί μου να συναντάςΤάνια… φίλους από παλιά… πιο παλιά… και νέους φίλους… J