Γράμμα στο γιο μου,
Γιέ μου, είμαι σίγουρος ότι στην ηλικία που θα διαβάσεις αυτό το γράμμα δεν θα με καταλάβεις και ίσως με τα χρόνια αν το διαβάζεις ξανά και ξανά ίσως και να με καταλάβεις. Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ, φταίω, φταίω που έχω γίνει από αυτούς που δεν περίμενα ποτέ ότι θα γίνω όταν ανατρίχιαζα στην ιστορία του Πολυτεχνείο και στο μεγαλείο όλων εκείνων που ανά τους αιώνες πολέμησαν για την Ελευθερία. την Παιδεία, την Ειρήνη. Προδίδω τους ήχους και τις μουσικές που με τόσο περηφάνια γέμιζα τα πνευμόνια μου όλα αυτά τα χρόνια. Νιώθω ντροπή που δεν τιμώ το χώμα τον προγόνων μου. Που κρύβομαι πίσω από το γραφείο και το πληκτρολόγιό μου. Που δεν είμαι στους δρόμους με τους υπολοίπους αλλά είμαι ένα γρανάζι του άδικου συστήματος. Που ζω στο μικρόκοσμό μου. Ναι παλεύω για σένα…….αλλά προδίδω και σένα γιατί δεν πολεμάω για την μελλοντική σου ελευθερία. Δεν φοβάμαι….. ντρέπομαι! Και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να σε μάθω πώς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Να ξέρεις ότι μπορεί να πούλησα το χρόνο και τις γνώσεις μου αλλά τη ψυχή μου δεν την πούλησα ποτέ. Είσαι 7 μηνών και κάθε φορά που μου γελάς νιώθω το χρέος να κρατήσω αυτό το χαμόγελο στα χείλι σου….όχι με το να σου παρέχω υλικά αγαθά αλλά με το να σου λέω μεγαλώνοντας να είσαι ελεύθερος, να μη σκύβεις το κεφάλι, να μην φοβάσαι. Ναι παιδί μου ήμουν κι εγώ στη χούντα……και τι έκανα; Τίποτα! Και ναι……ντρέπομαι για αυτό~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου