Θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους που δε μίλησαν πολύ στη
ζωή μας. Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα ( αν και λίγο πολύ όλοι το έχουμε περάσει)
αλλά στη ζωή μου υπήρξαν άτομα που τώρα δεν υπάρχουν… όχι γιατί τους έχει συμβεί
κάτι… απλά έτσι..χωρίς γιατί και εξηγήσεις απλά δεν ξέρω καν τι κάνουν τώρα… Δεν
τους λες φίλους μα ούτε και γνωστούς… ζήσαμε πολλά..πάρα πολλά και τώρα
ξεχαστήκαμε… Υπάρχουν άνθρωποι που κάπως
τυχαία μπήκαν κατά διαστήματα στη ζωή μου, δεν θέλω να τους γκρινιάξω
που χαθήκαμε ούτε να θυμηθώ κάτι άσχημο..θέλω να τους πω ευχαριστώ…. χωρίς
κανένα ίχνος ειρωνείας… γιατί από όλους κάτι πήρα. Και αν υπήρξα και εγώ φίλος
κομήτης στις ζωές κάποιων ανθρώπων ελπίζω να έκανα αυτό για το οποίο έτυχε να
βρεθώ στο δρόμο τους…. Για τον Γιώργο που δε πρόλαβα να γνωρίσω καλά.. Για τη
Ζέφη που ελπίζω να έμαθε… για το Παναγιώτη που έγραφε ποιήματα… για τη Ροδούλα
που ξανασυνάντησα τυχαία..για το Μανώλη που με εμπιστεύτηκε… για τον Ηλία που εμπιστεύτηκα…
για τη Ρούλα που με είχε στηρίξει… .και για όλους αυτούς που τα ονόματα τους
μπορεί να έχουν ξεθωριάσει… μα δεν τους
ξεχνάω… θέλω να είναι καλά..όπου κ αν είναι…. και ότι κ να κάνουν…
Δεν ξέρω τι με έπιασε και χτες τους έφερα όλους στο μυαλό
μου… φανταζόμουν τι να κάνουν..σκεφτόμουν τι περάσαμε… και όσο περνούσε η ώρα
τόσο πιο πολλά ονόματα με τριγύριζαν… και στην αρχή ένα γιατί… γιατί χαθήκαμε….
όμως κατάλαβα..οι φίλοι κομήτες μου ήρθαν στη ζωή μου εκπλήρωσαν το σκοπό τους
και χάθηκαν ξαφνικά… ο καθένας τους κάτι έκανε…
Πιστεύω στους φύλακες άγγελους ,που
είναι πάντα ψηλά και μας προσέχουν..και πιστεύω και στους δικούς μου κομήτες…
Τι σημασία έχει το πόσο και το πότε… το γιατί….
Κάνε
Θεούλη μου να είναι καλά, κ αν με θυμηθούν κάποιο περίεργο βράδυ να
χαμογελάσουν όπως εγώ…
Το όνειρο που με ξύπνησε πριν να χαράξει η μέρα
Δεν έλεγε για μάγισσες με τα ψηλά καπέλα
Μιλούσε για του φίλους μου, για τρέλες της ζωής μας
Για δάκρυα και για χαρές που μείναν στην ψυχή μας
Μα όσο κ να προσπαθώ τ’όνειρο να ,μη σβήσει
(Να μη ξεχάσει το μυαλό μέχρι να σταματήσει….)
Τόσο θολώνουν οι στιγμές… που είχα κρυφά κρατήσει
Να μένουν πάντα ζωντανές χωρίς να’χουν ξεφτίσει
Φίλοι κομήτες μου
Πάρτε μακριά τις λύπες μου, τους φόβους της ζωή μου
Κι όταν χαθείτε ξαφνικά χωρίς γιατί….έτσι απλά
Δε θα φωνάξω, δε θα πω πως ήταν άδικο αυτό….
Εγώ θα ξέρω το γιατί..
Χωρίς να έχει ειπωθεί….
2 σχόλια:
Γεια σου. Κατά τύχη μπήκα στο blog σου και διάβασα την ανάρτηση σου για τους φίλους κομήτες. Εγώ την λέξη φίλος την κρατώ για λίγα άτομα, για άτομα που αξίζουν πραγματικά να λέγονται φίλοι και έχουν αποδείξει ότι είναι φίλοι πραγματικοί πριν χαρακτηριστούν φίλοι (και εγώ από την μεριά μου το έχω αποδείξει) Όλους τους άλλους, που μπορεί να είναι ή δεν είναι πλέον στην ζωή μου, τους λέω γνωστούς. Μπορεί να με θεωρήσεις λίγο καχύποπτο, αλλά στο παρελθόν, θεώρησα φίλους μου άτομα που δεν το άξιζαν. Πόνεσα τότε αλλά μετά έμαθα να εκτιμώ σωστά τους ανθρώπους. Πλέον αυτοί οι «φίλοι», δεν με απασχολούν καθόλου, εύχομαι να είναι καλά, αλλά μακριά μου. Καλή συνέχεια με τα γραπτά σου. Ίσως μπαίνω που και που και διαβάζω.
σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου...δεν σε θεωρώ καχύποπτο...και εγώ την έχω πατήσει..όπως και πολλοί άλλοι...αυτά τα άτομα όμως, οι ¨ φίλοι κομήτες ¨ όπως τους λέω δε με έχουν πονέσει..μου έχουν φερθεί πολύ καλά..απλά για διαφορους λόγους χαθήκαμε...όπως όταν πας σχολείο, κάνεις φίλους,παρέες και μετά αλλάζεις πόλη και χάνεσαι...δε σημαίνει ότι τους πούλησες,ούτε αυτοί εσένα..απλά έγινε..
Δημοσίευση σχολίου