Εμείς οι άνθρωποι των παλτών 2

Χάθηκα το ξέρω, για αυτό και σας έχω ένα παραμυθάκι. Ένα ακόμα παραμυθάκι από αυτά που λέω συχνά εδώ μέσα.

Αυτή η ιστορία είναι για έναν άντρα που αγαπούσε πολύ τον Χειμώνα. Όσο κρύο κι αν έκανε αυτόν δεν τον πείραζε κι όταν έβρεχε μπορούσες να διακρίνεις ένα μικρό γέλιο στην άκρη των χειλιών του. Φορούσε πάντα ένα καπέλο κι ένα μαύρο μακρύ παλτό με το γιακά του σηκωμένο. Στα χέρια του κρατούσε μια μακριά μαύρη ομπρέλα με ένα ξύλινο γυριστό χερούλι και τον λαιμό του στόλιζε κάθε φορά κι ένα άλλο κασκόλ. Για αυτό όλοι τον έλεγαν..τον άνθρωπο με το παλτό. Πάντα την πρώτη μέρα του χειμώνα σαν ιεροτελεστία άνοιγε την ντουλάπα και με ευλάβεια έβγαζε έξω το παλτό του ή τον παλιόφιλο όπως του άρεσε να το λέει. Δεν είχε κι άδικο είχαν περάσει πολλά μαζί… τόσα κρύα τόσους χειμώνες τόσα ταξίδια…. Τόση μοναξιά! Μόνοι ανάμεσα σε πολλούς. Πάντα στα δύσκολα ήταν μαζί. 

Ακόμα κι όταν γνώρισε την όμορφη δεσποινίδα από την μακρινή πόλη και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο έπρεπε ν ταξιδεύει για να τη βλέπει, το παλτό του φύλαγε με προσοχή τα εισιτήρια στις τσέπες του και προστάτευε τον Κύριό του από το κρύο και την βροχή. Αυτό το χειμώνα όμως κάτι είχε αλλάξει… ο Κύριος και η Δεσποινίδα έμεναν πλέον μαζί και γέμιζαν με αγάπη και ζεστασιά το δικό τους σπιτικό. Όταν έφτασε ο χειμώνας ο Κύριος πλησίασε την ντουλάπα κι αφού την άνοιξε έβγαλε έξω το παλτό του. Όταν το φόρεσε ένιωσε άδειος πια…. Κάτι έλειπε. Έβγαλε το παλτό το ξαναέβαλε στην κρεμάστρα και πήρα αγκαλιά την δεσποινίδα του…. Αυτή τον κοίταξε με τα λαμπερά της μάτια που ήταν γεμάτα από αγάπη και ζεστασιά και τον ρώτησε τι συμβαίνει…… αυτός απάντησε  "Εσύ είσαι πλέον το παλτό μου……. Για αυτόν και για όλους τους χειμώνες που θα έρθουν." Βέβαια και τον παλίοφιλό του δεν τον ξέχασε.....πως μπορούσε άλλωστε; Απλά δεν ήταν πια μόνος του....γιατί εμείς, τους καλούς φίλους δεν τους ξεχνάμε. Ποιοί εμείς; ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΠΑΛΤΩΝ

Αυτή την ιστορία την αφιερώνω στο δικό μου παλτό..... την Τάνια,,,,,,,

{…βάλε με ρούχο….μέσα στο κρύο….κι όταν φοβάσαι θα σου λέω είμαστε δύο