Τελικά....ξέρεις από Βέσπα;

Δεν ξέρω πότε πρωτοέκανα αυτή τη σκέψη, ούτε ξέρω αν έγινε στα αλήθεια ή είναι απλά στη φαντασία μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι την πρώτη φορά που έγινε ήταν λες και ήξερα που να πάω και τι να περιμένω. Ας περάσουμε όμως στην αφήγηση……

Φθινόπωρο (τι άλλο θα ήταν;) Αφού κοίταξα τον καθρέφτη, έβαλα λίγο ζελέ στα δάκτυλά μου έβρεξα τα χέρια μου και το πέρασα πάνω από τα μαλλιά μου…..πάλι δε στρώνουν γαμώτο. Μια ψεκασιά από την αγαπημένη μου κολόνια από το μαύρο μπουκαλάκι του bodyshop, δώρο γενεθλίων. Φοράω ένα κυπαρισί φούτερ τζιν στενό και γκρι ορειβατικά μποτάκια. Ανοίγω τη γκαρνταρόμπα και ξεκρεμάω το κοτλέ μαύρο μπουφάν με τη γούνινη επένδυση. Κατεβαίνω τη σκάλα προς το υπόγειο και με περιμένει εκεί. Πράσινο, καθαρό. Το diaki μου. Το πρώτο μου μηχανάκι. Στα μάτια μου φαντάζει πύραυλος. Έχω αυτή τη μανία να δένομαι με τα αγαπημένα μου αντικείμενα. Τους δίνω χαρακτήρα και ψυχή. Το μικρό μου αυτόματο ήταν ένας έφηβος όπως κι εμένα. Πάτησα τη μίζα και αμέσως μύρισα το λάδι από την εξάτμιση. Δυο μικρές γκαζιές και έφυγε νευρικά! Τελικές δεν είχε πάνω από 60 αλλά…..πολύ νεύρο… είπαμε έφηβος κι αυτός. Έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου από το τσαντάκι στη μέση και το γύρισα προς τον αριστερό μου γοφό. Μόδα κι αυτή! Η διαδρομή ήσυχη, αυτός ο συνδυασμός φθινοπώρου με ήλιο πάντα μου άρεσε. Καταβαίνοντας το δρόμο της Χαλέπας χάζευα το ρολόι της Ευαγγελίστριας….πάντα αυτά τα δέκα λεπτά που πήγαινε μπροστά με έκαναν να γελάω. Στο φανάρι στα μπάνια χάζεψα τη θάλασσα στα δεξιά μου. Προβατάκια μου τα έχει πει ο Νίκος…. Είναι όταν τα κύματα είναι μικρά και ανήσυχα. Παρόλο που έχει ήλιο ανατρίχιασα μέσα στο ζεστό μου μπουφάν. Το αστικό λεωφορείο ήταν μπροστά μου…. η μυρωδιά του σε συνδυασμό με τη ζέστη της εξάτμισης είναι ακόμα στο μυαλό μου. Μετά από λίγο έφτασα στη Κοραή. Έναν δρόμο που δεν θυμάμαι με τις καλύτερες αναμνήσεις. Εκεί πήγα νηπιαγωγείο, δημοτικό και Γυμνάσιο. Εκεί την είδα και πρώτη φορά και κόλλησα. Εκεί είχα παίξει μπουγέλο πολλές φορές, εκεί είχα νιώσει καλά και άσχημα. Μόλις έφτασα στο σημείο «εκεί δίπλα στο περίπτερο στις κίτρινες μπάρες» έβαλα διπλόστεκα και χαλάρωσα πάνω στο μικρό σελάκι μου. Χάζευα τριγύρω και απλά περίμενα. Δεν ήξερα τι θα συμβεί απλά ότι ΚΑΤΙ θα συμβεί. Σιγά σιγά παρατήρησα ότι δεν υπήρχε κανένας τριγύρω. Ο δρόμος της οδού Δημοκρατίας άδειασε από αυτοκίνητα. Το προαύλιο στο σχολείο απέναντί μου κι αυτό άδειο!

Τότε ένας σταθερός ήχος κινητήρα ακούστηκε. Δυο μαρσαρισιές χαλαρές συμπλήρωσαν τον χαλαρό κατά τα άλλα ήχο του τετράχρονου κινητήρα. Είδα μια φιγούρα γνωστή πάνω σε ένα μαύρο παπάκι να έρχεται προς το μέρος μου. Άραγε αυτόν να πρέπει να συναντήσω; Φοράει μαύρα γυαλιά ηλίου, γκρι πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Κοιτάω καλύτερα……δεν είναι δυνατό.

-Γεια σου Πέτρο, μου λέει

-Δεν μπορεί…..εσύ είσαι….

-Εγώ είμαι εσύ στο μέλλον. Μην ανησυχείς κι εγώ πριν μερικά χρόνια την ίδια αντίδραση με εσένα είχα, είπε χαμογελώντας επιδεικτικά.

-Πριν πόσα Χρόνια; Δυστυχώς είναι κάτι που δεν πρέπει να σου απαντήσω.

-Και τι νόημα έχει αυτή η συνάντηση λοιπόν;

- Από ότι μου είχε πει ο μεγαλύτερός μου όταν ήμουν στη θέση σου έχεις δικαίωμα να μου κάνει ΜΟΝΟ μία ερώτηση για το μέλλον, κι εγώ, θα σου απαντήσω.

-Εσύ την έκανες την ερώτηση τότε;

-Ναι φίλε μου…..την έκανα!! Πριν συνεχίσουμε όμως…σε παρακαλώ μπορώ να δω το diaki μου;;;

Και τότε έτρεξε κατά πάνω του σαν μικρό παιδί που βρήκε το παιχνίδι του. Σχεδόν δάκρυσε στη θέα του. Του χάιδεψε την ατέλεια που είχε στο τιμόνι μετά τη σέλα και με μια κίνηση έβαλε μπροστά και άρχισε τις σβούρες!!! Ανεβοκατέβαινε πεζοδρόμιο και φώναζε με χαρά! Εγώ πλησίασα το παπάκι……δεν είχα ξαναδεί παρόμοιο. Τι ήταν; Honda Supra ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ.ΚΑΛΟ Ε; Φώναξε ο μεγαλύτερος Πέτρος. Θα σου έλεγα να το κάνεις βόλτα αλλά δεν ξέρεις με ταχύτητες. Τον κοίταξα έτοιμος να πω ότι ξέρω….αλλά ας μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Αφού πάρκαρε μπροστά μου με φοβερή δεξιοτεχνία μου λέει:

-Δεν νομίζω όσο μιλάμε να κάθομαι πάνω του. Μου έλειψε το μικρό μου.

-Ε καλά….έχεις καλύτερο.

-Μην βιάζεσαι…μια μέρα θα καταλάβεις. Λοιπόν έτοιμος για την ερώτησή σου;

-Αφού τη ξέρεις πες μου κατευθείαν την απάντηση.

-Είπαμε ΟΧΙ ζαβολιές…λοιπόν ακούω.

-Εκείνη…θα γίνει ποτέ δικιά μου;

-Ναι, θα γίνει. Μάλιστα σήμερα έχουμε ραντεβού να πάμε βόλτες με το μηχανάκι.

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ένιωθα ένα μούδιασμα.

-Δηλαδή θα….

-Είπαμε…..μια ερώτηση. Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε.

-……. Μάλλον……γεια σου λοιπόν

           

            Ξαφνικά όμως εκεί που είχαμε αρχίσει να ανάβουμε τις μηχανές μας…..είδαμε το αυτοκίνητο του μπαμπά να μας πλησίαζε.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ! Φώναξε ο μεγαλύτερος Πέτρος και γύρισε το κλειδί του Supra. Περιμέναμε και οι δύο με απορία. Το πράσινο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μας και από μέσα βγήκε ο πιο μεγάλος Πέτρος. Είχε γένια και αραιά μαλλιά. Φορούσε ένα κασκόλ, ένα καφέ πουλόβερ και ένα φαρδύ μαύρο παντελόνι με τσέπες. Μέσα από το αυτοκίνητο ακουγόντουσαν κρητικά κάτι που έκανε εμένα και τον Πέτρο με το supra να κοιταχτούμε με απορία και να σμίξουμε τα φρύδια μας. Ακούμπησε τον Αγκόνα του  στην ανοιχτή πόρτα και είπε.

-Δεν με περιμένατε ε;

-Η αλήθεια είναι ότι δεν σε περίμενα! Είπε ο Πέτρος πάνω από το παπί. Εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου που είχα παπάκι και ήξερα να οδηγώ αυτοκίνητο. Κι αυτός ο Πέτρος πήγε κοντά στο σκουτεράκι μου και αναστέναξε.

-Αχχχχ μεγάλο λάθος που το δώσαμε….. όπου το δω θα το ξαναπάρω μόνο και μόνο για να το βλέπω.

Ο Πέτρος με το παπί κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

-Λοιπόν, ας μη χάνουμε άλλο χρόνο! Συνέχισε ο μεγάλος πλέον Πέτρος.

-Σε ακούω ερωτιάρη. Βάλε σέλα στο παπί και κάνε την ερώτησή σου.

-Δηλαδή δεν σταματάει σε μένα ε;

-Από ότι βλέπεις όχι φίλε Πέτρο, λοιπόν ακούω.

-Η μοναξιά είναι αφόρητο πράγμα. Πες μου, έχω φίλους αληθινούς;

-Είσαι πολύ τυχερούς! Θα γνωρίσεις ανθρώπους που θα σου σημαδέψουν τη ζωή και θα περάσετε ζάχαρη!

Το συνοφρυωμένο ύφος του μεσαίου Πέτρου έγινε ένα λαμπερό χαμόγελο. Με προβλημάτισε κι εμένα αφού από φίλους άλλο τίποτα. Όλη μέρα μπάνια, βόλτες, τηλέφωνα εξάλλου το παρεάκι ήταν αχώριστο! Γιατί μιλούσε άραγε για μοναξιά;

            Τη σκέψη μου διέκοψε μια επίμονη κορναρισιά. Και οι τρεις μονομιάς γυρίσαμε το κεφάλι μας στο δρόμο. Τότε ο Πέτρος με το αυτοκίνητο φώναξε «ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ….ΚΑΜΠΡΙΟ;;;; ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!»

            Λίγο πιο γεροδεμένος εμφανώς μεγαλύτερος με ξυρισμένο κεφάλι και γένια λίγων ημερών και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που μας έκανε επίδειξη πάρκαρε διαγώνια μπροστά μας. Με ένα σάλτο βγήκε από το αυτοκίνητο. Φορούσε ένα χακί στρατιωτικό μπουφανάκι και τζιν.

-Πως σας φαίνεται; Ρώτησε με καμάρι

-Όλοι το επεξεργαζόντουσαν με θαυμασμό. Όλοι είχαμε το ίδιο γούστο οπότε δεν ήταν δύσκολο να ενθουσιαστούμε. Ομαδική παράκρουση πάθαμε για την ακρίβεια. Όσο εμείς το χαζεύαμε πήγε και αυτός και χάιδεψε τη σέλα του dio. Μας αρέσουν οι ιεροτελεστίες. Παιδιά αλήθεια σας λέω, φοβερή ιστορία το πώς βρέθηκε στα χέρια μας αυτό το αμάξι. Αλλά δεν θέλω να σας χαλάσω την εμπειρία. Όταν έρθει η ώρα θα την ζήσετε μόνοι σας! Λοιπόν σαν μεγαλύτερος έχω να κάνει την εξής διαπίστωση. Σε αυτό το ραντεβού έρχεται ο Πέτρος που η ζωή του έχει αλλάξει ριζικά από τον προηγούμενο Πέτρο αλλά αν παρατηρήσετε σχετίζετε και με τα οχήματά μας. Ας μην χρονοτριβούμε όμως. Κύριε Πέτρο με το seat, είστε έτοιμος για την ερώτησή σας;

-Ναι….επαγγελματικά…..έχω αποκατασταθεί, αγαπάω τη δουλειά μου;

-Χμμμ……. Σου δόθηκε μια ευκαιρία και την άρπαξες. Το αγαπάς και έχεις πάθος με αυτό. Μην ανησυχείς. Θα έρθει η στιγμή και θα το καταλάβεις.

-Σε ευχαριστώ!

Τότε ένας ένας έμπαινε στη θέση του οδηγού και ο μεγαλύτερος μας καμάρωνε. Είπε το όνομα του barchetta και μιλούσε για αυτήν σαν να ήταν θηλυκό. Πέρασε το χέρι του από το καπό του κάμπριο και πλησίασε το dio. Απλά το κοιτούσε βουρκωμένος. Οι υπόλοιποι τον κοιτούσαμε κλεφτά. Είχαμε πλέον αλλάξει και εξωτερικά και εσωτερικά…….

-Λοιπόν παίδες…..ώρα μου κι εμένα, πρέπει να πάω να σχεδιάσω και κάτι τοίχους.

Και των τριών μας το κεφάλι γύρισε αστραπιαία προς το μέρος του…σίγουρα δεν του είχε ξεφύγει καταλάθος…ΗΘΕΛΕ να μάθουμε!

-Τι δουλειά κάνουμε Πέτρε; Ρώτησε ο πιο μικρός. Κάτι που μας θύμισε ότι σαν μικροί ήμασταν και ασταμάτητοι.

-Τυχοποιοί και Τυχοποιοί. Είπε και ταυτόχρονα άνοιξε το μικρό κομψό ανοξείδωτο χερούλι του πετρόλ κάμπριο. Πάτησε το κουμπί στο ραδιόφωνο και μια μικρή κεραία σηκώθηκε στο πίσω μέρος της. (είπαμε θηλυκό με τα όλα του). Ένα παράξενο τραγούδι άρχισε να παίζει…… «Σιγά μη κλάψω…..σιγά μη φοβηθώ….» Ο ήχος του κινητήρα δυνατός έκανε λίγο μπροστά και αφού σταμάτησε φώναξε…ΑΝΤΕ ΒΑΛΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ! Καλά ρε φίλε μη φωνάζεις του είπε ο Πέτρος με το Seat…πολλά λιοντάρια στο ίδιο κλουβί σκέφτηκε ο Πέτρος με το παπί προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι Τ(υ)οιχοποιός και ο μικρότερος….ανυπομονούσε να την δει! Κοινώς στο κόσμο του!

Ξανασταμάτησε και είπε……κι αν έρθει κι άλλος; Ας μη βιαστούμε! Πριν προλάβει να τελειώσει τη πρότασή του άλλον ένα ΙΧ ερχόταν να κλείσει το στενό δρομάκι των μαθητικών μας χρόνων. Το βλέμμα του μεγαλύτερου Πέτρου σκοτείνιασε, χαιρόταν που θα έκανε κι αυτός την ερώτησή  του αλλά που ήταν το αμάξι του; Δεν πίστευε ποτέ ότι θα το πουλούσε; Άνοιξε η πόρτα του πεντάθηρου μπλε Peugeot και βγήκε. Φορούσε ένα λινό πολύχρωμο πουκάμισο με ρίγες και ένα λινό φαρδύ παντελόνι. Φορούσε γυαλιά ηλίου φαρδιά σαν μάσκα και είχε περασμένο ένα τσαντάκι μαύρο από τον ώμο του. Δεν παραβλέψαμε να δούμε το χρυσό δακτυλίδι στο δεξί του χέρι! Ναι βέρα ήταν…..

-Καλώς τον κι ας άργησε!….τόνισε ο Πέτρος με το κάμπριο.

-Σεμνάαααα. Του είπε ο μεγαλύτερος Πέτρος με ύφος και στιλ που οι υπόλοιποι θαύμασαν. Το ύφος δεν κράτησε για πολύ αφού έτρεξε προς το barchetta με πολύ νοσταλγία! Έβαλε και τα δυο του χέρια στο καπό και έσκυψε το κεφάλι……

-Αυτή η μανία μου να δένομαι με τα αντικείμενα…..είπε κι ο Πέτρος με το κάμπριο τον άγγιξε στον ώμο.

-Έγινε κάτι;

-Δεν το έχουμε πια! Περάσαμε πολύ καλά μαζί του αλλά…..ο κύκλος έκλεισε. Τώρα έχουμε αυτό. (κι έδειξε το μπλε peugeuo παραδίπλα). Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν πολυενδιαφέρθηκε για το Peugeot. Όλων τα κριτήρια ήταν μέχρι τότε πολύ διαφορετικά.

-Να κάνω τώρα την ερώτησή μου; Είπε ο Πέτρος με το κάμπριο και έκατσε στο ντιάκι. Οι άλλοι δύο είχαν στηριχτεί στα κίτρινα διαχωριστικά και άκουγαν με προσοχή.

-Θα αγαπήσω και θα αγαπηθώ; Θα κάνω οικογένεια και παιδιά;

-Αν και είναι παραπάνω από μια η ερωτήσεις σου θα σου απαντήσω γιατί σίγουρα είδες τη βέρα και το παιδικό καρεκλάκι στο πίσω κάθισμα.

-ΤΟ ΠΙΟ…….Όλοι έτρεξαν λες και θα έβλεπαν θησαυρό!

-Καλά δεν είναι μέσα και  ο…… τέλος πάντων. Πέτρο, ξέρω ότι έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ. Θα βρεις τον άνθρωπο της ζωής σου…… θα είστε πολύ αγαπημένοι. Θα ζήσετε μια πολύ ρομαντική ιστορία και η αγάπη σας θα έχει καρπό. Και πριν αναρωτηθείτε έναν υγιέστατο καρπό!

Όλοι έμοιαζαν πολύ χαρούμενοι……τους έκλεινε μια πολύ μεγάλη πληγή ίσως για αυτό! Παιδιά ώρα να φύγουμε. Πλέον είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η παρουσία μας σχετίζεται με ένα όχημα και ένα σημαντικό σημείο της ζωής μας. Αυτός ο συνδυασμός κάνει αυτό το εξωπραγματικό ραντεβού πραγματικό. Πλέον δεν νομίζω ότι έχουμε άλλο Πέτρο να περιμένουμε…….

Ένας διαπεράστικός ήχος σταμάτησε την συζήτηση για ακόμα μια φορά. Ήχος που έμοιαζε να βγαίνει από παλιά.

-Άλλος ένας έρχεται αλλά……τι οδηγάει; Αναρωτήθηκε ένας από εμάς φωναχτά;

ΕΙΝΑΙ ΜΗΧΑΝΑΚΙ! Λέει ο μικρότερος…….αλλά….scooter μοιάζει!

-Δεν μπορεί να είναι…..λες να είναι; Μα….. από πού κι ως που;

Όταν πλησίασε αρκετά μπορούσαμε να διακρίνουμε το άσπρο κράνος με το κόκκινο- μπλε κύκλο και ότι ο Πέτρος που καθόταν πάνω του ήταν ΠΟΛΥ χαρούμενος και ήρεμος! Τότε μας φώναξε…..ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑΑΑΑΑΑ;

Όλοι γελάσαμε ταυτόχρονα! Όταν σταμάτησε όλοι τρέξαμε να την καμαρώσουμε! Ένα κομμάτι ιστορίας, ένα όμορφο αντικείμενο που είχε κρυμμένο κάτι από μέσα μας….

-Πέτρο βγάλε το κράνος και κατέβα, του είπε ο μικρός

-Κύριος Πέτρος για εσάς….απάντησε και έσκυψε να κλείσει τη βενζίνα. Αφού έβγαλε το κράνος μας κοίταξε και μας είπε ήρεμα:

« Δεν έχει σημασία η αξία των οχημάτων, ούτε το τι αρέσει στους άλλους. Σημασία έχει να νιώθουμε άνετα και ελεύθερα με όλα γύρω μας…..κι αυτό να το θυμάστε γιατί στο παρελθόν όλοι από εσάς το παρέβλεπαν…... όταν είμαι πάνω στη βέσπα μου… είμαι εγώ….είμαι εσείς! Νιώθω όμορφα και ελεύθερα. Κι θα σου πω την απάντηση στην ερώτησή όλων σας……..ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑΙ. ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ. Αυτό το κομμάτι σίδερο όμως, μου συμπληρώνει την ευτυχία μου.»

Έβαλε μπροστά και με ένα μεγάλο χαμόγελο……μύρισε με ευχαρίστηση τη λαδίλα της εξάτμισης και έφυγε κάνοντας μικρές μανούβρες……..

Με παραπάνω πληροφορίες από όσες θα ήθελαν…..όλοι……ανέβηκαν στα οχήματά τους και τράβηξαν να ζήσουν το δικό τους κομμάτι ιστορίας. Και κάθε φορά θα καταλάβαιναν και θα μάθαιναν κάτι παραπάνω……..

Τελικά ένα είναι σίγουρο……ότι σε όποια ηλικία μας και να κοιτάξεις….κατά βάθος

Ξέραμε από βέσπα…..κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε!